maandag 15 september 2008

De stilten weven gobelijnen van gouddraad

Soms is alles zoals het zijn moet. Dit weekend bijvoorbeeld, eindelijk nog eens met de hele familie harmonieus bijeen in het oude Ardense huis bij de watermolen. Paddenstoelen zoeken, hazelnoten rapen en late bramen plukken langs de Amblève.
Luisteren naar de stilte. Buiten eten terwijl de duisternis opkruipt uit de bossen. 's Ochtends de zonnevlekken zien neerdwarrelen tussen de bomen. En natuurlijk ... bruine Ciney drinken!
Ik moet denken aan het gedicht van Felix Timmermans dat ik als kind uit het hoofd leerde.
De Herfst blaast op den horen
De Herfst blaast op den horen
en ’t wierookt in het hout ;
de vruchten gloren.
De stilten weven gobelijnen
van gouddraad over ’t woud,
met reeën, die verbaasd verschijnen
uit varens en frambozenhout,
en sierlijk weer verdwijnen …
De schoonheid droomt van boom tot boom,
doch alle schoonheid zal verdwijnen,
want alle schoonheid is slechts droom,
maar Gij zijt d’ Eeuwigheid !
Heb dank dat Gij mijn weemoed wijdt
en zegen ook zijn vruchten.
Een ganzendriehoek in de luchten ;
nu komt de wintertijd.
Ik hoor U door mijn hart en door de rieten zuchten.
Ik ben bereid.
Uit: Adagio (1947)
Van handwerken overigens niet veel gekomen. Misschien tien naalden gebreid ...

8 opmerkingen:

Annelies zei

Als ik je zo hoor dan was het een heerlijk weekend.

Anoniem zei

Genieten met al je familie om je heen!! Mooi gedicht van Felix, beetje weemoedig toch altijd, die Vlamen...

Anoniem zei

moest je dat hele gedicht als kind uit je hoofd leren? wow. ik ben als kind niet verder gekomen dan " de spin sebastiaan"

Kieny The Dutchlady zei

Mooi gedicht en foto's, klinkt als een ideaal weekend. Je schreef dat je halverwege in Noah's baard bent blijven steken? Niet opgeven hoor gewoon stug door blijven gaan met die Franse knoopjes. Het geeft zoveel voldoening als het eindelijk klaar is.

Corrieneeltje zei

Elizabeth wat een heerlijk weekend voor jullie allen en zulke prachtige foto's laat je zien. Samen met het gedicht ontroert me dit alles sterk. Het woord frambozenhout alleen al en dan het vers: "Heb dank dat Gij mijn weemoed wijdt
en zegen ook zijn vruchten".
Dat is iets om te bidden, want meestal weet ik met mijn weemoed geen weg, dit vind ik zó prachtig! Dat ga ik doen als de weemoed me bekruipt en vandaag zal dat zeker gebeuren, ik ga samen met mijn zus foto's doorzoeken van 30 jaar lang...
Ik zal het haar ook laten lezen vandaag. Dankjewel Elizabeth.

lheurebleue zei

@annelies: ik heb inderdaad genoten ...
@betty: mijn zoon woont ver weg, met de hele familie bijeen zijn is dus een cadeautje!
@astrid: ik weet niet of het moest, nu heb ik moeite om iets uit het hoofd te leren maar ik ken nu nog zowat alle kinderliedjes die ik ooit geleerd heb, een rare twist van mijn brein ...
@kieny: ik geef niet op! in het weekend ga ik verder met noah!
@corrie:ik hoop dat je vanmiddag mooi-weemoedige uren hebt beleeft met je zus. 30 jaar foto's, wat komen dan veel herinneringen boven ...

Corrieneeltje zei

Elizabeth, het was zoals je ons toewenste en er zijn traantjes gevallen bij het zien van de gezichten en één heel klein gezichtje die ons ontvallen zijn. Maar we hebben ook gelachen en we hebben samen naar jouw weblog en je gedicht gekeken!

lheurebleue zei

@corrie: wat mooi dat je al die emoties kan delen met je zus. wat je schrijft over dat 'kleine gezichtje' klinkt droevig.