zaterdag 9 juni 2012

De betoverende wereld van de viewmaster ...

Wie herinnert zich de magie van de viewmaster nog? Het mooiste speelgoed vroeger thuis lag in 'de Grote Kast'. Als we ermee wilden spelen moesten we toestemming vragen aan mijn moeder die de piepende kastdeur dan opende met een grote sleutel. Een van de meest begerenswaardige dingen was de viewmaster (o, die betoverende viewmasterschijfjes met Bambi in een driedimensionaal bos!).
Ik was dan ook meteen verliefd op de viewmaterschijfjesstof van Melody Miller en kocht een hele tijd geleden een halve meter om een tas te maken voor mijn dochter. Heel toepasselijk voor iemand die zich professioneel bezighoudt met de digitale ontsluiting van oude fotoarchieven.
Deze week was ze jarig en natuurlijk - ik ben een echt 'deadlinemens' - begon ik erg laat aan de uitwerking van mijn plan. Bij Fabric Worm vond ik gelukkig een heel goed en makkelijk patroon van een Patternless Messenger Bag.  't Was af & toe een geworstel met de dikke, stijve 'fusible interfacing', er sneuvelden een heleboel naalden en de afwerking laat hier & daar te wensen over maar ik hoop dat mijn dochter blij is met het resultaat (een gekregen paard kijkt men niet in de mond, haha!).
Een paar details: een binnentas van Audrey Hepburn Canvas Fabric, ook van Melody Miller.
Voor de draagriem stikte ik bolletjesstof op de draagriem van een boekentas van De Slegte. De gesp kocht ik bij Baars & van de Kerkhof Passementen in Utrecht. De eigenaar bromde goedkeurend: hij had een hele partij van die mooie gespen voor een goed prijsje kunnen kopen.
En tot slot, om de kans op tevredenheid bij mijn dochter te verhogen, stak ik het FLOWvakantieboek in de viewmasterschijfjestas ...
Nu ontbreekt nog 1 ding: de ZomerZon. Weet iemand waar ik die kan vinden?

zaterdag 2 juni 2012

Guerilla craft - Welke dromen bevliegen de vogels (2)

Een ballon loslaten met je adres aan het touwtje en hem zien wegdrijven naar de wolken in de blauwe lucht. En weken later een enveloppe met onbekend handschrift in je brievenbus en een kaartje met de melding dat je ballon honderd kilometer verderop werd gevonden. Ken je die verrukking?
De ‘moderne’ variant heet ‘guerilla craft’. Wildbreien is guerilla craft maar ook zelfgemaakte voorwerpen in de publieke ruimte achterlaten voor onbekenden. De vogeltjes uit mijn vorig bericht waren dus guerillavogeltjes, klaar om naar onbekende bestemmingen te vliegen. Ik knoopte een kaartje om hun staart, niet met mijn postadres - da's ouderwets - maar met een speciaal twitteradres: niceyoufoundme (vogeltjes twitteren tenslotte). En omdat mijn vogeltjes onzekere paden zullen volgen stempelde ik er een (zelf uit een grote gum gesneden) labyrint op.
Niet zonder schroom (waarom keek die meneer zo indringend in mijn richting?) liet ik mijn eerste vogel 'los' in de trein naar Den Bosch.
(Maar verstrooide oen die ik ben, liet ik een kaartje achter met @nicetoseeyou - twitteradres van iemand anders - in plaats van @niceyoufoundme - mijn twitteradres).
De tweede vogel landde op de grens tussen Nederland en België.
En de volgende op het terrein van De Warande in Turnhout - waar wildbreiers uitbundig hun gang waren gegaan.
Het gaf een kick een vogel los te laten op de Compelling Faces tentoonstelling, vlak voor een foto van Yan Xinfa die in de jaren '90 foto's nam van deelnemers van de Lange Mars in China van 1934. (Ondanks hun heldendaden leven ze in bittere armoede terwijl hun leiders belangrijke posten kregen.)
Mijn project ‘werkte’ al nog voor het begonnen was. Na de 'fotoshoot' voor het vorig bericht mistte ik tot mijn schrik een van de vogeltjes. Teruglopend vond ik het vinnige vogeltje: het was door een voorbijganger gevonden en met wat grassprietjes vastgebonden aan de reling van de brug!
Nog twee vogeltjes wachten om de wijde wereld in te vliegen. En ik vraag mij af of mensen die de vogeltjes vinden een vreugdeschokje krijgen, blij zijn met een vleugje aandacht, een klopje op de schouder (of denken ze: wie heeft zijn/haar troep hier laten rondslingeren). Zou een vinder hierover twitteren???