Zou het echt zo zijn dat het tij weer keert? Dat weer meer gekeken wordt naar wat mensen bindt dan naar wat hen scheidt?
Recent dieptepunt was misschien wel die onheilsdag dat Anders Breivik op het idyllische Utoya - terwijl de zomerzon scheen boven het blauwe meer en de vogels zongen in de groene bomen - zoveel jongeren met berekenende haat doodde en verwondde. Maar het geeft moed te horen hoe tienduizenden Noren deze week samen met Lillebjørn Nilsen als protest Barn av Regnbuen, de Noorse versie van My Rainbow Race van Pete Seeger, zongen. Heel ontroerend - ik krijg telkens weer tranen in de ogen als ik ernaar luister.
Kan Kunst de wereld redden? Ik weet het niet, maar misschien moeten we verandering niet aan anderen overlaten en 'zelf de verandering zijn die we in de wereld willen zien' zoals Mahatma Gandhi zei.
Dit zat ik te overdenken, regenbogen hakend volgens dit patroon [KLIK]. Heel verrassend kreeg ik deze link toegestuurd van Simon, de conservator van het Rainbow Museum, die mij bedankte voor de aandacht die ik hier aan zijn museum gaf. Het Regenboogmuseum is nu ook op Facebook en Pinterest, er is zelfs een Kinder Regenboogmuseum geopend. (De musea zijn zonder museumjaarkaart en ook buiten kantooruren gratis
toegankelijk.)
Ik vind dat je je eigen lot in handen moet nemen, je eigen hoop moet vormgeven - inderdaad: zelf de verandering zijn die je in de wereld wilt zien. Daarbij kan een regenboog haken terwijl je naar My Rainbow Race [KLIK] luistert misschien een beetje helpen. Ik geef 10 kaartjes met de benodigde katoen weg (het patroon dus hier). Mail mij je adres als je er eentje wil (mijn mailadres vind je bij 'about me' in de rechterkolom).
Met de regenboog op een kaartje kan je iemand sterkte, succes, hoop, geluk wensen.
En een regenboogbroche op je jas of boodschappentas kan bemoedigend glimlachen naar de mensen op straat en in de winkel.
MY RAINBOW RACE
Chorus:
One blue sky above us
One ocean lapping all our shore
One earth so green and round
Who could ask for more
And because I love you
I'll give it one more try
To show my rainbow race
It's too soon to die.
1. Some folks want to be like an ostrich,
Bury their heads in the sand.
Some hope that plastic dreams
Can unclench all those greedy hands.
Some hope to take the easy way:
Poisons, bombs. They think we need 'em.
Don't you know you can't kill all the unbelievers?
There's no shortcut to freedom.
(Repeat chorus)
2. Go tell, go tell all the little children.
Tell all the mothers and fathers too.
Now's our last chance to learn to share
What's been given to me and you.
(Repeat chorus one and a half times)
Sinds kort heb ik een negatieve identiteit. Ik wist niet dat zoiets bestond maar ik moet constateren dat ik ‘het-ontbreken-van-iemand-anders’ ben. Klinkt dat ingewikkeld? Ik leg het even uit.
Als ik zonder meneer l’heure bleue bij mijn dochter-aan-zee aanbel, komt Elena breed lachend (o, wat een verrukking) en ‘oma!!’ roepend, naar de deur gevlogen. Om dan meteen te zeggen ‘opa weg!’. Ze is blij mij te zien maar haar echt idool & held is toch opa (‘m'n opa m'n opa m'n opa in heel Europa was is er niemand zo als hij’ muziek: KLIK). Als ze mij alleen bij de deur ziet staan, ziet ze meteen dat er iemand ontbreekt: opa!
Maar een ding weet ze wel heel goed: oma kan mooie dingen maken. Zoals dit lieve meisjesjurkje - 'oma gemaakt'. Het is genaaid naar een heel eenvoudig patroon, Lilette, van Citronille. Het sprookjesstofje kocht ik in Julija’s shop.
De contrasterende stof komt uit een patchworkwinkel, Carol Cox, in Utrecht.
Ik had nog knoopjes liggen die ik ooit bij Xenos (?) kocht en die wonderwel bij de stof passen.
Het is een overslagjurkje dat makkelijk aan te trekken is (geen pijnlijk getrek aan armen en hoofd), lekker zit en mooi valt.
Mijn dochter heeft daarom al gevraagd nog zo eentje te naaien. Dat zal ‘opa weg’ met heel veel plezier doen …
De Liebster Blog Award kwam mijn kant opgevlogen! Een 'award' is een klopje op de schouder, een aai over de bol, een streling van het ego. Zeker als die van Marcella van Nuttig en Fraai komt, een door mij zeer bewonderde superhandwerkster - een echte handwerkfee. Ik ben niet zo van het doorgeven van awards, ik vind kiezen tussen al die mooie blogs veel te moeilijk. Maar nu heb ik een selectiecriterium bedacht dat mij een beetje kan helpen: 'eigenzinnigheid'. En dan bedoel ik niet koppigheid of eigengereidheid maar positieve eigenschappen als je eigen kompas volgen, dingen op je eigen wijze durven doen. Ik heb 5 blogs gekozen van vrouwen - ja het zijn allemaal vrouwen - die 'hun eigen ding doen' of een eigen wereld scheppen.
1) Landanna, de blog van Elizabeth (een Nederlandse ergens bij de Deense zee) die steeds weer volledig en onvoorwaardelijk in een nieuw onderwerp duikt. Nu eens verwerkt ze speels verschillende materialen in een textielboek over haar haar queeste naar Richard Plantagenet. Dan weer prikt ze haar vingers bont & blauw & rood bij het verwerken van oude spijkerstof voor haar project Something old, something new, nothing borrowed but still blue.
2) Grethilde post maar af en toe een nieuw bericht. Maar in die tussentijd creëert ze steeds weer een wonderlijke wereld vol muizen, eekhoorns, konijnen enz. Ja, dieren zijn net mensen. Het bericht Muizenbaby's bij familie muis kwam net op het goede moment: van de prachtige foto's en begeleidende tekst maakte ik een boekje om Elena te laten wennen aan haar nieuwe broertje Matti. (Maar ze was vooral geïnteresseerd in de geboortemuisjes die muisjes kennelijk ook eten).
3) De wereld van @nne van Les Choses de la vie, leek van de een op de andere dag kleiner te worden toen ze hoorde dat ze kanker had. Terwijl haar wereld tot dan toe zowel Vlaanderen (in haar blog Ambrozijn en oude kant) als Kreta (in haar blog Amaltheia) omspande. Maar in haar "blog van hoop" schrijft ze niet alleen over haar ziekte schrijft maar ook over de mooie dingen van het leven. En dan besef je dat de innerlijke wereld onbegrensder kan zijn dan de geografische ruimte.
4) Als er iemand haar passies eigenzinnig volgt, is het Annita van Zij maakt het wel. De rode draad daarbij is De Draad zelf. Ik denk dat Annita genoeg draad gesponnen, geverfd en gebreid heeft om de wereld te omspannen. De draad kan dun, veelkleurig of heel dik zijn. En alles kan aangewend worden om die draad te maken, tot zelfs een boormachine om dikke draad te punniken. Maar het bijzonderst is natuurlijk wat zij met die draad doet. Annita is hoogst persoonlijk verantwoordelijk voor een massa-immigratie van gekleurde medelanders (wel met vertrouwde namen als Joris, Jacobus en Karel). Nog even wachten en dan verschijnt haar boek met die kleurige creaturen ...
5) Door de blogwereld paradeert een eigenzinnig dametje dat wars van SAL's, KAL's enz... haar eigen ding doet. En dat ding heeft vaak met getallen te doen. Juist, het gaat om Saskia's sporen, de blog die bewijst dat zacht handwerken en harde wetenschap samen kunnen gaan. In Saskia's wereld gaat geen Pi-dag voorbij zonder kruisjessteekaandacht, Draadjes en scheikundige symbolen kunnen dikke vrienden zijn en een kerstbal in haar kerstboom is niet zomaar een bal, het is een kubo-oktaeder.
Aan het aanvaarden van de Liebster Blog Award zijn een aantal voorwaarden verbonden:
- Regel 1: geef uitleg over de Liebster Blog Award. Dus: ‘Het is een onderscheiding voor 'nieuwe' bloggers met minder dan 200 volgers om die blogs onder de aandacht te brengen’. Opdracht 1 = vervuld.
- Regelt 2: bedank degene die je de Award heeft gegeven. Ik heb Marcella natuurlijk meteen bedankt maar doe het hierbij nog eens van harte: Marcella, bedankt!!! Opdracht 2 = vervuld.
- Regel 3: vertel 5 dingen over jezelf. Doe ik lekker niet, hou ondanks het bloggen teveel van mijn privacy. Bovendien ben ik te eigenzinnig (anarchistisch?) om zomaar aan alle regeltjes te gehoorzamen ... Opdracht 3 = niet vervuld.
Zo, nu tijd voor een zondagmiddagkoffietje, kijkend naar de lucht die soms donkergrauw kleurt en dan weer wordt opengebroken door warme lentestralen ....
Elena is vandaag jarig. Twee jaar wordt ze vandaag. En net deze week heeft ze een van de allerbelangrijkste dingen in het leven ontdekt: het IK. Niet langer 'Lena wil' of 'Lena wil niet'. Maar 'ikke wil' en 'ikke wil niet'. De start van het Zelfbewustzijn zogezegd. Helemaal zelf gevonden in haar kleine hoofdje en hartje.
Als je het IK kent, kan je die wereld beter begrijpen en de wereld leer je kennen als je om je heen kijkt of in boeken 'leest'. En natuurlijk ook via je computer. Dat snapt mijn geleerde zoon, die werkt in het hartje van Silicon Valey, de bakermat van Apple, Facebook, Google, Intel, eBay, maar al te goed. Daarom maakte hij zelf voor zijn petekindje haar eerste, custom made Apple laptop.
Ik liet al eerder zien dat mijn Verre Zoon computers naar de next level - of beter: de previous level - brengt. Nog even een plaatje van de Steampunk computer die hij fabriceerde:
De laptop van Elena is heel revolutionair: hij werkt zonder elektriciteit en zelfs zonder batterijen. De muis werkt als deleteknop: met de vilten bodem wis je alles in een keer uit! Nog een extra hoogtechnologisch snufje: speciale holtes om krijt in te bewaren. En als je het nog niet wist: wie met wit krijt op zo'n zwart bord werkt, kan tot revolutionaire ideeen komen ...
Om dit te illustreren zocht ik tijdens het schrijven van dit bericht een foto van Einstein voor een bord. En wat zag ik tot mijn grote verbazing: de letters IK in de formule (ik heb ze met rood omcirkeld). Kortom: de laptop is een uitstekend cadeau voor een tweejarig ikje ...
Babyvoetjes zijn bloot het poezeligst, het liefst en het schattigst. Een mens moet zich inhouden om er niet in te bijten. Maar soms moeten voetjes een warm nestje hebben. Dan komen zo'n babyslofjes goed van pas. Ik haakte ze voor Matti met een restje van de wol waarmee ik deze nid d'ange breide. Het model was heel eenvoudig maar wel een beetje saai. Twee spiegeltjes en twee flochkes/kwastjes waren genoeg om er een exotisch tintje aan te geven.
Zo wordt een baby een echte wereldburger ...
De kleine wereldburger is overigens half Frans. Zijn compatriotRobert Doisneau zou vandaag 100 jaar zijn geworden. Die leeftijd heeft hij niet gehaald. Maar gelukkig hebben zijn iconische foto's eeuwigheidswaarde ...
De ondergang van de Titanic – precies 100 jaar geleden - was ooit een ‘vergeten’ ramp. Maar zoals de supermarkten nu vol liggen met ‘vergeten groenten’, kan je deze week geen televisie of radio aanzetten, geen krant openslaan, niet even over het internet dwalen zonder dramatische verhalen te horen en lezen over helden en lafaards, over dienstmeisjes en rijke erfgenames, over verdronken en geredde landverhuizers, baby’s, zwangere vrouwen, obers, muzikanten, matrozen, fabriekseigenaren, variétézangeressen en avonturiers.
Het lijkt wel of de ondergang van het ‘onzinkbare’ schip nu in 2012 groter nieuws is dan in 1912.
Laat ik nu dit weekend mijn eigen ‘vergeten’ oceaanstomer uit de kelder gered hebben.
Het is wel niet honderd jaar geleden dat ik dit truitje breide, maar toch al wel heel wat jaartjes. Het was een model uit de 100 Idées gebreid met wol die ik per post bij La Droguerie in Parijs bestelde. Ja, zo ging dat toen, jonge lezertjes, on line shoppen was er nog niet bij! Hoewel mijn oceaanstomer meer reizen gemaakt heeft dan enkel een ‘maiden trip’, ziet hij er nog als nieuw uit. Hij is klaar om een nieuwe generatie in te varen …
Paasmaandag. De dag dat de Paasklokken hoog in hun torens nog natrillen van hun zoet retourtje Rome. En de dag dat de Paashazen weer het hazenpad kiezen en na al dat hard labeur weer gewone hazendingen doen (zoals zorgeloos door de velden rennen en zich vermenigvuldigen).
De paashazen hadden zich dit jaar tot het laatste toe heel erg uitgesloofd voor ons. Ter ere van de Blijde Intocht van Mathias in huize l' Heure Bleue maakten ze een Welkom-Matti!-slinger.
Kennelijk hadden ze mijn lade met bankenveloppen gevonden en de haasjes uit security paper geknipt.
Omdat het tot het laatste moment niet zeker was dat de Stofdoekpaashazen wel chocolade eieren zouden brengen, hadden de Bakpaashazen voor alle zekerheid Paashaaskoekjes gebakken. En ze stuurden zelfs de url met het recept: [KLIK].
Met die chocolade eieren is het overigens meer dan goed gekomen!
Ik weet nu ook hoe de Superpaashaas in het echt heet, namelijk Mamarina! De post bracht een superverrassingspakket van haar met een T-shirt, slabbetje en rammelpaashaas, allemaal voor Mathias. Wat een verwennerij!
Superaardig is dat ze deze heerlijke cadeautjes opstuurde net voor ze - zoals je op haar blog kan lezen - naar het ziekenhuis ging voor een heupoperatie. Ik zou zeggen: bezoek haar even en wens haar een voorspoedige revalidatie!
Dan nu de uitslag van het Weggevertje/ de Give Away. Ik had geen onschuldige hand in huis en zocht daarom mijn toevlucht tot random.org. En de winnaar is: Corry, aanvankelijk Dutch Blue, nu een van de Dutch Sisters. Corry: mail je mij even je adres? Dan stuur ik je zo snel mogelijk de vogel-in-een-kooitje broche ...
Voor alles is er een eerste keer. Morgen is het de eerste keer dat het kleine mannetje Mathias zijn stad-aan-zee verlaat. En naar de diepe binnenlanden reist om Pasen te vieren in het huis van zijn opa & oma - mijnheer & mevrouw l'Heure Bleue, om precies te zijn. Het kleine mannetje, nog net geen maand oud, weet natuurlijk niet wat Pasen is. Maar voor Elena, zijn zusje, is het de eerste keer dat ze paaseieren gaat zoeken. En zonder mandje kan je natuurlijk geen eieren rapen - dat weet iedereen!
Bijvoorbeeld in het Last-minute-Osternkörbchen van Revoluzza. (Neem dat last minute maar met een korreltje zout. Sub specie aeternitatis - in het licht van de eeuwigheid - duurde het misschien niet lang maar in mensentijd zeer zeker wel.)
Het Paasmandje is eigenlijk niet moeilijk te maken, het heeft een heel eenvoudig 'grondplan'.
Maar de tijd - en het plezier - kruipt in de details:
De gehaakte bloemetjes kocht ik bij Baars & vd Kerkhof Passementen en de gehaakte paddenstoeltjes bij Xenos. Zouden ze ergens in een grote fabriekshal door Chinese meisjes gehaakt zijn?
Vandaag was het ook de eerste keer dat Elena ons belde. Ze wilde wel zeker zijn dat er chocolade eitjes bij opa en oma zouden zijn. Ik hoop dus maar dat ik de Stofdoekpaashazen niet teveel heb afgeschrikt en ze morgen - zoals ik hen heb opgedragen - in alle hoeken en gaten van de tuin Callebaut-eieren verstoppen ...
Wat hebben contactlenzenvloeistof, halfvolle melk, stylinggel en yoghurt met elkaar gemeen? Nooit over nagedacht? Dan zal ik het verklappen: ze worden verkocht in flesjes/potjes die prima een tweede leven kunnen leiden als vaasjes.
Bekijk de onderstaande foto's en oordeel zelf maar De eerste toont de etalage van het chique antiquariaat Neeltje Twiss op de chique Dennenweg in het chique centrum van Den Haag.
En de tweede een tafereeltje in Huize l'Heure bleue ...
Zie jij de verschillen???
En, o ja, voor het geval je het over het oog gezien hebt: nog een paar dagen om mee te doen op het Weggevertje/de Give Away uit het vorige bericht.
Geef maar toe! Af & toe kijk je toch wel eens naar het aantal volgers op je blog. En als dat getal bijna van twee naar drie cijfers gaat, voelt het een beetje als de kilometerteller in de auto die bijna terug op 0 staat. Ik ben vast niet de enige die wel eens een ommetje maakte om bewust het cijfer 99.999,9 heel langzaam te zien wegdraaien tot er - toch weer plots - 00.000,0 op de teller staat!
Natuurlijk zegt het aantal volgers niets over de blog zelf. Ik ken juweeltjes waar ik tot de 'happy few' behoor die al dat prachtigs zien en lezen. En er zijn blogs - vaak Amerikaanse - waarvan je je afvraagt wat die honderden, zo niet duizenden lezers daar komen zoeken. Niettemin, mijn bloggershart maakte een sprongetje toen ik ineens 100 volgers bleek te hebben. Dat vraagt om een cadeautje, vind ik. Nummer 100, of beter gezegd, Wilma, stuur je mij je adresgegevens?(*) Dan stuur ik je een vilten visje-in-de-zeebroche met frivolitérandje.
En omdat het niet eerlijk zou zijn enkel een cadeautje aan de nieuwste volger te geven en niet aan aan langjarige 'blogvrienden' organiseer ik een weggevertje/give away. Om te bedanken voor jullie belangstelling en vele, lieve, leuke reacties. Als jullie er niet waren zou het een dooie boel zijn hier en zat ik al die tijd voor mijzelf te schrijven. Merci, merci dus!
Op Paasmaandag verloot ik een vilten vogeltje-in-een-kooitje-broche met frivolitérandje tussen alle volgers en de mensen die reageren op dit bericht (ben je volger en reageer je, heb je dus 2 kansen).
Als het intussen weer mooi weer wordt, kan ik wel niet garanderen dat het vogeltje nog in het kooitje zit. Misschien is het dan wel naar de lentewolken gevlogen ... (*) Wilma is echt nummer 100. Toen ik via de volgerslijst haar blog- of emailadres probeerde te vinden, maakte ik mijzelf per ongeluk volger van mijn eigen blog - zijn de bloggerwegen ondoorgrondelijk of ben ik een beetje dom? (En natuurlijk weet ik nu niet hoe ik dat ongedaan moet maken.) Hierdoor werd nummer 100 - Wilma dus - ineens 101. Maar nu weten we dat dat niet waar is ...
