Foto: Flickr-Silvu1
Poëziedag vandaag. Maar eigenlijk zou elke dag poëziedag moeten zijn. En je hoofd vol gedichten en liederen die woorden kunnen geven aan jubel, tranen, twijfel, troost, eenzaamheid, verliefdheid, woede, tevredenheid, geluk, verdriet, verliefdheid, afschuw, uitbundigheid, pijn, verbondenheid, verwarring, vrolijkheid, zorgen, trots, schaamte, aanvaarding. Die je vergezellen als je wandelt, poetst, fietst, handwerkt, tuiniert, wacht, strijkt, kookt ... Een gedicht over aanvaarding dat daar zeker bij hoort, werd geschreven door Paul Van Ostaijen.
Gedicht
Zo ook gaat de geliefde
Mitri Karamasoff
dood
Ons op de schouders
valt nu laat en schuin de schaduw
des Iwan
Om het lijden dankbaar worden
en schijnbaar blijde
het scherpe vechten van spin en bij
verbeiden
Soms reeds is schoon mijn hand gesloten
alsof er geen verlangen
over mijn vingers
lag
Zo ook gaat de geliefde
Mitri Karamasoff
dood
Ons op de schouders
valt nu laat en schuin de schaduw
des Iwan
Om het lijden dankbaar worden
en schijnbaar blijde
het scherpe vechten van spin en bij
verbeiden
Soms reeds is schoon mijn hand gesloten
alsof er geen verlangen
over mijn vingers
lag
Het is een verre weg
naar de passieloze berg
van het blote schouwen
Logos
Tao
naar de passieloze berg
van het blote schouwen
Logos
Tao
Bron: Path to Tao
Dit gedicht is jammer genoeg te moeilijk voor Hayat, een Marokkaanse die onder immense zorgen gebukt gaat. Zij vertelde mij dat ze naar de rivier rijdt als alles haar weer teveel wordt. Dan zit ze daar en vertelt wat haar bedrukt aan het grijze water, aan de bomen en aan de bloemen. En dat beeld van die bedroefde Marokkaanse vrouw aan die Hollandse rivier is voor mij pure – maar treurige - poëzie …
11 opmerkingen:
Hele mooie foto's en gedicht. Gedichtenweek?
Ik las het gedicht een paar keer, een beetje moeilijk, maar het verdriet van de dood komt wel over.
De laatste gedichtenbundel die ik kocht was van Gerrit Kouwenaar, 'de witte kamer', prachtig en het gaat ook over het verlies van een geliefde.
Indrukwekkend gedicht, maar het beeld van een Marokkaanse vrouw aan een grijze Hollandse rivier spreekt zeker net zo veel... prachtig, maar triest en toch ook weer een hoopvol beeld... Poëzie is overal!
mooi geschreven 'Lheure'
Wat weet je er altijd weer speciale logjes van te maken. Heel mooi deze bijdrage.
Mooi en ontroerend gr marloeskreatief
Wat een mooi gedicht. Ik moest het wel en par keer lezen... maar het is ontroerend, net als die foto's...
Ben ook gedichtenliefhebber, een gedicht kan zoveel betekennen, zoveel vertellen, net als een grijze hollandse rivier die je tot rust brengt, en de blauwe reigers die bij het overvliegen even je zorgen meenemen. De rust en het alleen zijn aan water, de tranenstroom en de gedachtengang, die zachtjes wegebben om daarna weer herladen naar de bewoonde wereld te gaan het kan wel wat hebben.
het nadeel van even geen tijd voor nieuws en media is dat ik onze gedichtendag vergeten ben ...gelukkig heb ik vandaag mijn hart weer heel blij gemaakt met het lezen van je blogje ...
Mooie foto's ja, maar hoe herkenbaar is de tekst..
Soms reeds is schoon mijn hand gesloten
alsof er geen verlangen
over mijn vingers
lag
Zo is het.
ZOlang de mevrouw troost vind bij de rivier, die voorbij stroomt en haar zorgen hopelijk meeneemt en wegwast, komt het vast goed.
Ik gun iedereen zo'n rivier.
Heel ontroerend!
Een reactie posten