vrijdag 6 maart 2009

Assepoester


Hoe snel wordt de geschiedenis vergeten. Tot voor WOII waren er in onze Lage Landen nog gigantische sociale verschillen. Zo leefden landarbeiders in bittere armoede, als er in de krappe huisjes een mondje bijkwam moest er ook weer eentje uit. De aflevering Dienstmeisjes voor Dag en Nacht van Andere Tijden verhaalde gisteren over meisjes van dertien jaar die als Assepoesters moesten werken bij herenboeren om bij te dragen aan het gezinsinkomen. Zouden sommigen gered zijn door een Mooie Prins zoals Assepoester in het sprookje van Grimm? Maar dan moesten ze eerst wel mooie schoentjes vinden - zoals de papieren schoenen van de Deense ontwerpster Violise Lunn ...
{(...) Toen droeg het meisje de schotels naar haar stiefmoeder, ze was blij en dacht dat ze nu wel naar 't bal mocht. Maar zij sprak: "Het helpt je toch niets, je mag niet mee, want je hebt geen kleren en je kunt niet dansen en we zouden ons voor je schamen." Nu was er niemand meer thuis, en Assepoester ging naar haar moeders graf onder de hazelaar, en riep:
"Boompje, schudt u heen en weer,
werp goud en zilver op mij neer!"
Toen gooide het witte vogeltje een gouden en zilveren baljurk naar beneden en met goud en zilver bestikte schoentjes. In allerijl maakte ze zich klaar, trok het gewaad aan en ging naar 't bal.(...)}
Uit: Assepoester van Grimm

Zondag 8 maart, vrouwendag, is een mooie gelegenheid om dankbaar te zijn voor het feit dat de meeste vrouwen hier niet langer als Assepoester moeten leven. Maar ook een dag om te denken aan al die vrouwen elders op de wereld die het minder getroffen hebben ....

13 opmerkingen:

MoniqueB. zei

Een mooi sprookje, met hoop.
Maar de realiteit is (ook nu nog) veel harder en vaak een minder goede afloop.
De tijd die ouders nu voor hun kinderen maken, was er vroeger niet en zussen en broers letten op hun kleinere broertjes en zusjes. Het was al een dagtaak om je hoofd boven water te houden.
Tegenwoordig is het ook niet makkelijk, maar maken we wel meer kans op een goede afloop. Gelukkig heb ik al mijn rakkers nog thuis, maar ja, ik 'heb' er maar 3.

Corrieneeltje zei

Bij Berthi reageerde ik al uitgebreid op de Internationale Vrouwendag, dus bij jou blijf ik gewoon een hele tijd naar die fantastische schoentjes kijken. De link ga ik zo toch nog even aanklikken, ook al slaat de klok voor deze Assepoester bijna twaalf.

Anoniem zei

Wat leuk dat je naar die uitzending hebt gekeken. Ik vond het een indrukwekkende uitzending. Hij is gemaakt door mijn schoonzus, Annemarie van Buuren, http://www.levensfilms.nl/. Ik ben heel trots op haar.

Anoniem zei

Goed programma was het inderdaad, over de dienstmeisjes. Er was steeds samenhang tussen de archiefbeelden en de verhalen van de vrouwen. Ze waren met aandacht en respect gefilmd. Wat ik ook zo mooi vond, was het dialect dat ze spraken. Voor mij was het wel goed dat er ondertiteling was, soms.

Mooie sprookjesschoenen!

Anoniem zei

Tranen in mijn ogen....oh wat moeten we in deze tijd gaan oppassen dat het ons vrouwen niet weer gaat overkomen. Met heel veel respect denk ik aan onze moeders en oma's.!

Anoniem zei

mijn grootmoeder was zo'n dienstmeisje. Opgegroeid in een weeshuis en als 14 jarige dienstmeisje geworden. Het liep overigens wel goed af: haar reddende prins was uiteraard mijn grootvader.

Anoniem zei

Ja, de uitzending liet mij ook weer aan mijn oma denken, het is nog maar zo kort geleden en daarom goed dat wij ons realiseren hoe de situatie voor ons, westerse vrouwen, verbeterd is. Maar er valt, wereldwijd, nog heel wat te doen aan de rechten van vrouwen.

lheurebleue zei

@monique: het blijft een hele klus om een gezin te runnen! maar stel je toch voor dat je voortdurend in angst moet zitten dat je al die mondjes niet kan voeden!
@corrie: dat je uit zoiets eenvoudigs als papier zo'n sprookjesschoentjes kan toveren - da's toch pure kunst!
@annita: het was inderdaad een indrukwekkende uitzending. door de kleine verhalen krijg je zicht op de grote geschiedenis. je bent terecht trots op je schoonzus. dank voor de link naar de website!
@bertie: ik had het begin niet gezien en wist dus eerst niet waar het zich afspeelde - van het dialect kon ik werkelijk niets verstaan.
@anje: het is wel eerder in de geschiedenis gebeurt dat vrouwen hun verworven zelfstandigheid weer verloren. de dingen zijn niet zomaar zoals ze zijn ...
@astrid: wat mooi dat je grootvader de reddende prins was voor je grootmoeder!
@betty: en de kredietcrisis zal in bepaalde delen van de wereld de positie van de vrouw weer bedreigen, vrees ik ...

Anoniem zei

Mooie foto van een kunstig gemaakte schoen.

O de uitzending gemist, helaas. Komt nog wel weer voorbij denk ik.

Mijn Brabantse grootmoeder was ook zo'n meisje.
De boer op op haar 12e, in 1913, van haar thuis weg.

Ik sprak veel met haar over vroeger. Maar hoe zij dit beleefd heeft heeft ze mij nooit verteld.
Wel dat het zwaar was.
Wat zou ik graag weer met haar praten. Ik heb haar lang (ze werd bijna 93 j) bij mij mogen hebben gelukkig.

mm

Anoniem zei

Wat maakt je logje veel los! Heel goed om daar bij stil te staan. Ik kijk regelmatig naar Andere Tijden, maar heb deze uitzending niet gezien. zal op internet kijken of ik nog in de herkeansing kan. Er zijn veel boeken die over dit onderwerp gaan!
Dank voor je informatieve logje.
Nog een fijne zondag!

lheurebleue zei

@marianne en balsemien: via een url die annita gaf, kwam ik op de site van 'het verhaal van groningen', daar is de documentaire te zien. http://www.hetverhaalvangroningen.nl/story_asset/958. Helaas is dit niet ondertiteld - bij Andere Tijden wel - ik moet toegeven dat ik weinig begrijp van het Groningse dialect ...

Anoniem zei

Die uitzending heb ik niet gezien maar ik kan het via internet alsnog kijken.
Mijn moeder heeft bij een doktersfamilie gewerkt en had het ook niet best. Ze kwam 's avonds wel thuis. Zij moest oa de zwart witte vloertegeltjes in de gang per tegeltje poetsen. De zwarte met een ander schoonmaakmiddel dan de witte.
Zij hoefde het geld ook thuis niet af te geven, zij was het enige kind in huis, een oudere broer en zus waren al getrouwd. Dus wel een andere situatie. Ze heeft dit werk ook niet lang gedaan.

Anoniem zei

mijn oma wil er altijd weinig over vertellen ,maar het was een hard leven en je werd niet altijd met respect behandeld ,is me wel duidelijk.volgend jaar wordt ze 90..
mooi log ,heb ook naar de link gekeken ,jammer dat t niet ondertiteld is ,maar t is wel aardig te volgen..
groetjes hilly