Wiegtasje / cradle purse

Inderdaad een W+I+E+G: een cradle purse oftwel een 'wiegtasje'. Een tasje dat opengevouwen heel vernuftig een poppenwiegje vormt. Ik heb eerst uitgebreid op Internet gezocht naar een patroon voor een cradle purse maar Amerikaanse moeders en oma's neigen tot wel erg romantische creaties. De enige patronen die ik nog enigszins bruikbaar vond, staan [hier] - met name de Shell Stitch Cradle Purse. Ik herinnerde mij gelukkig dat er in een oude Handwerken zonder Grenzen een patroon stond dat beter beantwoordt aan de 'strakkere' smaak in onze Lage Landen. In het februarinummer van 1998 vond ik een alleraardigst patroon inclusief een lief popje geschikt voor het meisje dat komt logeren samen met haar antroposofische ouders.

Wat heb ik gemaakt?

Vanavond logeert hier een klein meisje samen met haar ouders. Toen ik hoorde dat ze zouden komen heb ik meteen mijn breinaalden bovengehaald en wat restjes van het een & ander uitgezocht. Maar waarmee wil ik het kleine meisje nu verrassen ?????

Handmade help - Handwerken voor het Goede Doel

Australië herdenkt vandaag de slachtoffers van de verwoestende bushfires die de afgelopen weken de staat Victoria teisterden: meer dan 200 doden en duizenden daklozen.
Er zijn allerlei initiatieven op gang gekomen om de overlevenden te helpen. Zo heeft Trashcan handwerken zoals sokpoppen, babyquilts verzameld voor een loterij. Voor elke dollar die je doneert aan het Rode Kruis krijg je een 'ticket' waarmee je kans maakt op een van de prijzen.
Eigenlijk wel een goed initiatief. Soms vraag ik mij namelijk af wat er nu met al die knuffelbeesten gebeurt die mensen in hun goedheid inzamelen voor slachtoffers van rampen. Er zijn meestal zaken waaraan dringender behoefte is. Het initiatief van Trashcan maakt iedereen blij: de mensen die spullen of geld doneren krijgen het goede gevoel dat ze iets kunnen doen, de slachtoffers krijgen de hulp die ze nodig hebben en de winnaars van de loterij krijgen een cadeau dat ze leuk vinden. Kortom - hoewel het leed van de slachtoffers niet is weggenomen - een win-win-win situatie ;-)
En ben je inmiddels verliefd op het aandoenlijke konijn op de poster? Kijk dan bij little cotton rabbits ...

Fata morgana

Als je heel erg bezig bent met handwerken ga je alles in termen van wol, garen, stof enz.. zien. De mensen van coats & clark kennelijk ook, te oordelen aan deze kauwgumverdeler ...
En o ja, hun website is wel een bezoekje waard.

Zeemeerdoosje

Vind jij het ook zo vervelend dat producten die je bevallen ineens veranderen zonder dat je er iets over te zeggen hebt? Ik vond bijvoorbeeld postbankblauw erg prettig en heb niet gevraagd om ING-oranje. Ik vind het ook erg vervelend dat 'mijn' merk poeder gerestyled is en ik nu geen refills meer kan kopen. Ik moet dus elke keer een nieuwe poederdoos aanschaffen. Het mooie, lege doosje weggooien vind ik zonde. Ik gun het een tweede leven, bijvoorbeeld als reisnecessaire. Ik wilde een zeemeermin appliceren met stofjes uit voorraad maar liet dat voornemen varen toen ik twee speciale blauwe stofjes zag bij Carol Cox. En daar ben ik blij om want het effect - van waterbelletjes en vissenschubben - is beter dan ik verwacht had. En ook hier kon ik mijn frivolitétjes kwijt - voor de rand (met Stormy Seas van Anchor) en voor een warrige zeemeerminnenhaardos. Het resultaat: een naaidoosje om op mooie zomeravonden te handwerken langs de vloedlijn. Wie weet duikt er dan wel bezoek op uit de golven ....

Hartenalfabet

Voor iedereen een zoen van Valentoen!

(De harten vond ik hier.)

Ge-rits-el

Dames & heren! Ritsen uitknippen voor je broeken, rokken of jacks weggooit. Er valt geld mee te verdienen of kunst mee te vervaardigen. Kijk maar naar Kate Cusack's Zipper Jewelry te koop in shops in New York, San Francisco, Boston enz...
Dus: als je de volgende keer je rits sluit, bedenk dan dat je goud/kunst in handen hebt ....

Upstairs downstairs

In veel landen hangt sociale onrust in de lucht nu overheden aan de bovenkant miljarden in banken pompen en er aan de onderkant veel, heel veel ontslagen dreigen. Het verschil tussen upstairs en downstairs is er kennelijk nog steeds. Dit bedacht ik zaterdag in de kelders van het Amsterdam Stadsarchief. Mijn dochter en ik waren daar bij toeval beland toen bleek dat we een week te vroeg waren voor de retrospectieve van Richard Avedon in het Fotografiemuseum Amsterdam en we dus maar iets anders gingen doen.
Het Amsterdams stadsarchief is ondergebracht in het schitterende gebouw van de voormalige Nederlandse Handelsmaatschappij. Er zijn vele schatten te zien maar mij fascineerde vooral het bedieningspaneel van de nutsvoorzieningen en dan vooral de hendel die de toiletten van de directie bedient.
Ik probeer mij voor te stellen hoe het vroeger was: de sigaren rokende directeuren boven en jan-met-de-pet-in-overall beneden die hun toiletten moet bedienen. Jan mag de directeur nu wel Piet noemen maar voor de rest is er waarschijnlijk niet veel veranderd. En zouden de directieleden van banken nog aparte toiletten hebben?

Even naar de stad

Even naar de stad. Lang voor deze prachtige etalage blijven staan en alle dingetjes bewonderd. De patchworkkartonnetjes, het met vierkantjes geborduurde speldenkussentje, het met viltjes geappliceerde notitieboekje, het blikken doosje, de fraaie naaidoos, het gezellige naaimandje enz..
De nieuwe Rowangids, lente en zomer 2009, gekocht - heerlijk, nu lijkt het Goede Seizoen weer een stap nabij (al weet het weer buiten dat kennelijk nog niet).
In de HEMA deze tas van nabij bestudeerd (is die vogel nu geborduurd of gedrukt?) maar niet gekocht.
Ik realiseerde mij dat ook nonnekes crèmetjes moeten kopen ...

Soldatenalfabet

Nooit meer oorlog! Na de Eerste Wereldoorlog werd de Volkenbond, de voorloper van de Verenigde Naties, opgericht om een einde te maken aan alle oorlogen. Helaas, de geschiedenis heeft bewezen dat het slechts een wens was.
Soldaten zouden er moeten zijn om vrede te bewaren, niet om oorlogen te beginnen. Of om mee te spelen - hoewel men er nog niet uit is of spelen met soldaten, van plastic of in games, tot meer agressie leidt. Het soldatenalfabet van Oliver Munday ziet er alleszins niet vreedzaam uit. Hij was met zijn soldatenalfabet, fire in the hole, een van de negen studenten die prijzen wonnen in de designwedstrijd 2007 STEP 100 annual.
En nu afwachten hoe het met het Irakonderzoek afloopt ...

Exclusieve Moleskine

Als ik op reis ga, neem ik steeds mijn klein tasje met frivolitéspulletjes mee. Ideaal in de trein, wachtend op het vliegtuig of tijdens de siësta. Zoals hier na een heerlijke middagmaaltijd in het witte Spaanse bergdorp Zuheros ("el pueblo mas bonito del mundo") met zicht op de uitgestrekte olijfgaarden. Met het kruidendrankje (in dezelfde kleur als mijn tasje) dat we na het eten van de waard kregen ging het frivolité-en snel maar misschien iets minder accuraat ...
Eerst wist ik niet goed wat te doen met mijn frivolitétjes. Tot ik aan mijn Moleskinenotitieboekjes dacht. Al twee eeuwen worden de 'legendarische' boekjes van Moleskine gebruikt door kunstenaars, schrijvers en reizigers als Matisse, van Gogh, Hemingway en Bruce Chatwin. Volgens Moleskine is het 'het symbool van het hedendaagse nomadendom'. Deze hedendaagse nomade is enthousiast over de notitieboekjes en neemt ze graag mee op reis. Hoewel ik niet zo narcisitisch ben als Oscar Wilde: 'I never travel without my notebook. One always needs something sensational to read on the train.'
Lange tijd waren de boekjes niet meer verkrijgbaar tot het Italiaanse bedrijf Modo & Modo ze in 1998 ging reproduceren. Een schot in de roos: er is nu een heel gamma van notitieboekjes in verschillende groottes en kleuren verkrijgbaar. Exclusief zijn ze dus bepaald niet meer. Reden om voor mijzelf een exclusief exemplaar te maken - met mijn frivolitétjes en wat restjes uit mijn voorraad. Een stoere linnenstof voor de buitenkant, een tere bloemetjesstof voor de binnenkant, drie oude knoopjes. Frivolité voor het bloemetje en voor de randjes. De wisselende kleuren van het Anchor garen (pearl cotton 8 nr. 1355 - 'Mountain Stream') zorgden gratis & voor niks voor een speels effect.
En nu ben ik bijna weer klaar om op reis te vertrekken ...

Happy Groundhog day!

Ik had er nog nooit van gehoord maar het blijkt dat vandaag - 2 februari - Groundhog Day wordt gevierd in de Verenigde Staten en Canada. Op deze dag zou de groundhog (bosmarmot) uit zijn winterslaap ontwaken en zich buiten zijn hol wagen. Als de zon schijnt en hij zijn eigen schaduw ziet, keert hij terug naar zijn hol en zal de winter nog zes weken duren. Als het bewolkt is en hij zijn schaduw niet ziet, keert hij niet terug naar zijn hol en is het einde van de winter nabij. Zou het waar zijn? Ik hoop het wel: vandaag was het bewolkt - wat mij betreft mag de lente snel komen ....
(sowieso zijn we vandaag even ver van het officiële begin van de winter als het officiële einde ...)

Granada: grotmensen

Van generatie tot generatie vertellen de Granadijnen elkaar legenden en balladen. Over betoverde Moren, mooie gevangen Christelijke maagden, verborgen schatten en fonteinen met magische krachten. Veel verhalen gaan over Sacromonte dat aan de rand van Granada ligt, naast de Arabische wijk Albayzin.
Sacromonte is de heuvel van de grotbewoners. Eerst woonden daar de arme Arabieren die na de herovering van Granada door de christenen geen geld hadden om te vluchten naar Afrika. Later kwamen de zigeuners en tenslotte arme Spaanse landarbeiders op zoek naar geluk in de stad. Rond 1950 was het aantal opgelopen tot vele duizenden.

Na het verhaal van het koninklijke paar Boabdil en Morayma nu een verhaal over de grotbewonders ...
De Arabische schat van Sacromonte
{Na de val van Granada vluchtten de Arabische rijken naar Afrika met in hun hart de hoop dat zij zouden terugkeren naar de stad waar generaties voorvaderen geleefd hadden en hun kinderen waren geboren. Bevreesd voor rovers en vijandelijke soldaten verborgen ze hun schatten onder de olijfbomen van Valparaíso (Vallei van het Paradijs) zoals de heuvel naast de rivier de Darro werd genoemd. Omdat reizen met een grote groep traag en duur was, lieten ze hun slaven - vaak zwarte Afrikanen - achter in Granada. De slaven hadden hun meesters echter heen en weer naar Valparaíso zien rijden en maakten een plan: nu ze vrij waren maar zonder huis of inkomen zouden ze naar Valparaíso gaan en graven naar de schatten van hun meesters. Ze groeven en ze groeven in de flanken van de heuvel maar zonder succes - voor zover we weten tenminste. Uitgeput en zonder dak boven het hoofd bleven ze in de zelfgegraven holen wonen.
Nog generaties later - de zwarte bewoners hadden zich inmiddels vermengd met de zigeuners - werden toverspreuken en amuletten gebruikt om de schatten te vinden. Men zegt dat een oude heks kon vertellen waar ze waren door met water en vuur te praten en zonder met de ogen te knipperen naar het wateroppervlak te kijken. Zijn de schatten gevonden dank zij de aanwijzingen van deze heks en worden ze verborgen gehouden? We weten het niet ...}

Valparaíso heet nu Sacromonte - de reden van de naamsverandering is een ander verhaal ... Het Museum van Sacromonte probeert een beeld te geven van het leven van de grotmensen. Het ziet er gezelliger uit dan het toen waarschijnlijk was. Keurig geverfde muren, opgewekte mensen, bedden met fleurige spreien. De organisatoren overschatten kennelijk de mogelijkheden van oude naaimachines ...

Veel grotten zijn nu omgetoverd tot lieftallige huisjes. 's Avonds komen oude tijden weer tot leven en klinkt de flamenco. Voor Japanners, dat wel, maar toch Flamenco auténtico gespeeld en gedanst door zigeuners ...