maandag 19 mei 2008

Zeven in bed


In de krantenzaak viel mijn oog op de voorpagina van het AD van vandaag. Op een foto zag je dakloze slapende kinderen in een tempel in Rangoon, Birma. Ze lagen in elkaar gekruld om dicht bij elkaar toch een beetje warmte te vinden. De foto deed mij denken aan Seven in a bed van Louise Bourgeois. Ik zag dit kunstwerk van haar onlangs in een tijdschrift. En zoals altijd als ik iets van haar zie, was ik getroffen door haar werk. Haar bronzen sculpturen zoals Mamman, de grote spin, kende ik al maar ik wist niet dat ze ook met textiel werkt.
Louise Bourgeois was bijna 90 toen ze Seven in bed (2001) maakte. Het werk dat fascineert maar tegelijkertijd een ongemakkelijk gevoel geeft, verwijst naar haar jeugd. Er waren de twee neefjes die na de dood van hun vader bij Louise's familie kwamen wonen. Dit gaf haar al het beklemmend gevoel te moeten leven als haringen in een ton. Maar bepalender was de relatie die haar vader begon met haar inwondende gouvernante. Een relatie die door Louise's moeder werd gedoogd. `She was introduced into the family as a teacher but she slept with my Father and she stayed for ten years.'
Het werken met textiel verwijst naar het tapijtrestauratieatelier van de vader van Louise Bourgeois. Ze zegt zelf:
'When I was growing up, all the women in my house were using needles. I have always had a fascination with the needle, the magic power of the needle. The needle is used to repair the damage. It's a claim to forgiveness.'

Het is nu maar de vraag of de Birmeese kinderen ooit in staat zullen zijn hun traumatische ervaringen om te zetten in kunst ...

8 opmerkingen:

Anoniem zei

Oeps !!

Sp..., net ook al 1 tegengekomen bij Dijn, en dat op mijn nuchtere maag :-(

Ik zal straks de link bekijken. Maar de eerste gedachte is aan toen mijn kinderen nog klein waren en met een zware nachtelijke onweersbui met z'n allen bij mij in bed kropen.
Lagen we ook met 7 in bed !

Moet er nu niet meer aan denken, zo'n vol bed met, sommigen, bijna 2 meter kinderen en maat 45 voeten :-)

mm

Anoniem zei

Bijzondere log!

MariecusBruyn zei

Dat moet een groot bed zijn!
Met de uitleg die ze erbij geeft, ging mijn gevoel van "juk, teveel hoofden en te weinig benen" naar "knap omgezet".
Gek hoe sommige ervaringen op het moment zelf zo verschrikkelijk kunnen zijn en achteraf zo kunnen transformeren. Inderdaad, hopelijk ook zo bij deze kinderen.

lheurebleue zei

@mm: met zo'n lange kinderen is het huis al vol al ze er allemaal zijn ...
@@mariecus: het aantal benen/hoofden is inderdaad verwarrend ... maar dit onderstreept nog meer het beklemmend gevoel van 'hulp, het is hier te vol!)

Annelies zei

Prachtig als je je gedachten zo om kunt zetten in stof.

Anoniem zei

Het drukt iets anders uit dan ik in mijn eerste reaktie ervaarde.
Mijn gevoel was positief, veilig bij elkaar.

Maar de bedoeling was de beklemming.
Idd vroeger meer de gewoonte, met meer/veel 1 bed delen.
Mijn overgrootmoeder had 18 kinderen en nog eens 4 kinderen van haar zus erbij. Bittere armoede en toch deden ze dat.
Hoe beklemmend zullen de kinderen dat hebben ervaren !!?
Mijn grootmoeder en zussen waren vrolijke dames :-).

De link naar de Birmeese kinderen las ik niet, zie wat over het hoofd misschien !?

mm

lheurebleue zei

@mm: 22 kinderen! zonder wasmachine enz... heldinnen waren die vrouwen toch. je kan je nu werkelijk niet meer voorstellen hoe ze dad deden. het valt mij ook altijd op hoe keurig die grote gezinnen altijd op foto's staan.
de verwijzing naar de birmese kinderen was naar een foto die die dag op de voorpagina van het AD stond en waar een paar voor de cycloon gevluchte kinderen op dezelfde wijze in een tempel lagen te slapen om elkaar een beetje warmte te geven. het zag er schattig uit maar het is natuurlijk diep droevig. ik heb de foto nog gezocht op internet om ernaast te zetten maar kon hem niet vinden.

Anoniem zei

Ach ja dat is triest !!

Ik vermijdt de laatste tijd een beetje kranten/nieuws, wordt er zo akelig van en je voelt je zo machteloos .

(misschien struisvogel politiek !?)

mm