Wat te doen met restjes stof? Weggooien of bijhouden? Als je ze bijhoudt verstoppen ze doosjes, blikjes, potjes en laden - of zelfs je hoofd. Als je ze weggooit heb je net dat kleurtje of dat motiefje nodig. Moeilijk, moeilijk ...
helemaal gemaakt volgens de werktekening die ik kreeg van de heren filmmakers. 
© J-M
.jpg)
Frivoliteiten van mijn kant worden natuurlijk niet op prijs gesteld. Daarom heb ik voor ik met het echte werk begin, eerst een maquette, een ruw probeerselpopje gemaakt. Tijdens een werklunch heeft J die inmiddels welwillend maar streng besproken. Zo kreeg het rode halsbandje dat ik eigenzinnig verzonnen had, pas na overleg met J-M goedkeuring. De helm - bij PiPo's gekocht - kon dan weer meteen op bijval rekenen.
Zo, dus nu aan het 'echte' werk. Het European Space Agency (ESA) roept ...
Tot voor kort dacht ik dat alleen sommige mensen last van stotteren hadden. Maar nu blijkt dat ook mijn naaimachine aan deze vervelende aandoening lijdt. Hier struikelde mijn zelfbordurende masjientje over de 'h' en nu weer over de 'n'. Want natuurlijk zit ik er voor niks tussen ... Of toch wel?
Af & toe kom je ze tegen in de trein of in 't café: de Damesbende! Met als spil zo'n verpletterend hysterisch lachende vrouw. Een groep hangjongeren is er niets tegen. Gelukkig was 'onze' damesbende gisteren rustiger en beschaafder. Uit alle delen van het land waren ze naar Museum de Timmerwerf in De Lier gereden en gespoord. Van blog tot blog was het gerucht verspreid dat je toch echt Aan de rol moest. De expositie van oude handwerken die nieuw leven waren ingeblazen door Marcella en Trijnie moest je echt gezien hebben. Ik kan het nu bevestigen: in een klein dorpje midden in het Westland kan je tot 17 april driesterrenhandwerk bewonderen. Ik had de 'souvenir de jeunesse'-lap van Marcella al in onderdelen op haar blog gezien maar de echte lap is nog veel mooier en verbazingwekkender. Hoe een mens zo fijn kan handwerken is mij een raadsel. Nieuwsgierig? Kijk dan bij Saskia en José.
Ken je bijvoorbeeld de kleine, fijne merklapjes van Sjaantje? Ik denk dat bij haar thuis een kaboutervrouwtje van de eerste zonnestralen 's ochtends tot de laatste 's avonds vlijtig met 1 draadje garen over 1 draadje stof huisjes, alfabetten en vogeltjes zit te borduren. En de poëtische lapjes uit de reeks 'Franse Tuin' van Betty die ik nu in het echt zag, bevestigden mijn vermoeden: zij is een echte fee!
Die klus was aanvankelijk te overzien maar toen het aantal dames zich vermeerderde na een oproep van Corrie werd het productie draaien! Ik had er gelukkig net genoeg bij. Ik was wel zo slim geweest om wat 'inhoud' voor de tasjes thuis te laten, zoals de heerlijke koekjes van Jules Destrooper. Daar ga ik nu in het zonnetje van genieten. Want jawel, het is zover! HET IS LENTE!!!!
Zo, de stofjes zijn uitgezocht en uitgeknipt. Je denkt altijd dat je genoeg in voorraad hebt maar toch blijkt het niet altijd eenvoudig bij elkaar passende lapjes te vinden. Daarom moest ook een babylakentje dat ik net bij de HEMA had gekocht - dat stofje op de foto met die vrolijke bolletjes - eraan geloven. Nog voor het een wiegje gezien heeft, is het och arme al in stukjes gesneden. En waarvoor? Dat is voor een latere blog ...
Gelukkig dat je mij nu niet ziet: ik lijk wel een bokser die net uit de ring is gestapt of een slachtoffer van huiselijk geweld. 
Een dikke, steeds blauwer wordende wang, rode schaafwonden rond de oogkas, een stramme manier van lopen. En hoe het kwam weet ik eigenlijk nog altijd niet. Ik liep gewoon, druk overleggend met een collega, door een oud, Leids straatje op weg naar een afspraak. Ineens, pats boem, verloor ik mijn evenwicht en 'stortte ter aarde' zonder mijn val te breken met mijn handen zodat ik keihard met mijn gezicht op de stenen viel. Het is ook niet de eerste keer dat ik zo spectaculair val. Anderhalf jaar geleden donderde ik bijvoorbeeld van de trap - helemaal van boven naar beneden - en brak daarbij alleen maar een pink (dankjewel, lieve engelbewaarder!). 
Het is duidelijk. Als je wil 'vrijborduren' met de naaimachine moet je van jezelf houden. Anders is het een frustrerende bezigheid. De dingen gaan niet zoals je wilt, bij de minste bibbering van je hand schiet de draad naar links of naar rechts of naar waar dan ook. Maar dat moet je aanvaarden en zelfs charmant vinden zoals je ook de imperfecties van je gezicht en je lijf moet aanvaarden en charmant vinden. Dat bedacht ik bij mijn eerste poging tot machinaal vrijborduren vandaag. Ik begon met de blauwe, evenwijdige lijntjes. En beetje bij beetje kreeg ik de slag iets te pakken. Ik moet wel eerlijk bekennen dat de achterkant een slagveld is - ik heb mijn gebroddel daarom snel verstopt achter een fleurige voering. (Zoals je al te ronde heupen onder een juist gesneden jasje verhult).
Ik ben nooit een held met naaimachines geweest en hoe je de spanning van de draden goed instelt is voor mij nog een diep mysterie. Zoals ook de vele mogelijkheden van mijn nieuwe superdeluxe naaimachine voor mij alleen nog maar raadsels zijn. De letterfunctie heb ik al wel onder de knie en ik was verrukt als een klein kind toen mijn masjientje het hele woord 'Gezondheid!" uit zichzelf borduurde. Pure magie! (En wie ziet de fout?)
Ah ja, het ding is bedoeld om zakdoekjes in te bewaren - vandaar de tekst ...
Op de grond lag een grote stapel boeken en een beetje verder stonden een aantal collectebussen. Een spandoek nodigde treinreizigers uit boeken uit te zoeken en op vrijwillige basis geld te doneren. Mijn blik viel meteen op een onooglijk blaadje met kruisjessteekmotieven. Het bleek Ariadne nr. 244/15 april 1967/90 cent/Belgie 15 F te zijn. Dat kon ik niet laten liggen!
In de bus naar huis las ik op de intropagina een bericht van de redactie dat mij, althans ten dele, zeer actueel in de oren klonk:
Het gaat de goede kant op. De zon doet haar best maar de ijzige wind smoort nog alle lenteambities. De sneeuwklokjes trekken zich daar niks van aan en veroveren brutaal wiegend de bosbodem.
En een enkele dappere crocus heeft zich al naar het licht geworsteld.
Ik weet het zeker: een paar mooie dagen en de natuur barst juichend open ...
Terug uit Switi Sranan. Weer wennen aan de kou na de tropische hitte, aan de kale bomen na het uitbundige groen, aan orde & regelmaat in plaats van improvisatie ...
Met houten krotten naast stenen, gerieflijke huizen.
Met katholieke kerken, protestantse kerken, moskeeën, synagogen en hindoetempels op een steenworp afstand van elkaar.
Waar tijdschriften die wij achteloos weggooien begeerlijk bezit zijn.
Met vreemde wezens
en zeer bekende producten in de supermarkt.
Suriname: ver weg, soms vreemd en vaak zeer vertrouwd ...
