Wolpot

Mevrouw Albert Heijn heeft de afgelopen maanden naarstig zitten breien. Maar of het resultaat geslaagd is? Dat kunnen wij beter - als we al de behoefte zouden voelen een wolpot te maken! Wie niet kan breien, verknipt en vernaait maar de mouwen van een oude trui of zoekt een eenzame sok uit de wasmand. En als je ook niet kan naaien, plak je boven- en onderkant gewoon aan de pot vast ...

Geen Shirley Temple

We zetten onze Verre Zoon altijd op de piano met Sinterklaas. Zo kan hij, ingelijst in het laptopscherm, duizenden kilometers ver weg toch met ons meevieren. We lezen sinterklaasverzen voor en drinken op elkaars gezondheid, wij met wijn aan de avondfeesttafel, hij met een grote beker koffie aan de ochtendwerktafel.
Maar een ding kan (vooralsnog?) niet: cadeautjes uitwisselen. Daar moeten we lang op voorhand aan denken. Een paar dagen geleden heb ik een grote doos de wijde wereld ingestuurd (dure grap overigens!).In de doos natuurlijk marsepein, een potje pepernoten en chocoladeletters maar ook allerlei verrassingen. Voor A, de vriendin van J, haakte ik Mary Jane slippers. Ik had ze bij haar gezien en was er meteen verliefd op. Het patroon is hier te vinden.
Bij Mary Jane shoes denk je misschien aan Shirley Temple. A. lijkt bepaald niet op haar maar ik denk wel dat ze blij zal zijn met de kleuren van de slippers - volgens mij zijn groen en bruinoranje namelijk haar lievelingskleuren. Ik hoor het wel op 5 december als zij en J. ons aankijken vanop de piano ...

Geurig genieten ...

In een oude drogisterij kocht ik een paar maanden geleden verrukkelijk tijm-anijs-badzout. Het goedje was eigenlijk te duur maar ik kon niet aan de geur en het mooie etiket weerstaan. Binnen de kortste keren was het badzout op. Maar niet getreurd. Zelf badzout maken is kinderlijk eenvoudig. En een potje geurig badzout is een aardig cadeautje.

badzout
nodig

• grove soda of dodezeezout
  
• etherische olie (ik gebruikte tijm en anijs van Jacob Hooy)
• (voedingskleurstof)
• kom
• lepel

bereiding

• doe het zout of de soda in de kom;
  
• roer los met een lepel;
• doe er 5 druppels etherische olie per 250 gr zout/soda bij
• doe er eventueel 5 druppels voedingsmiddelkleurstof per 250 gr zout/soda bij;
  
• alles goed door elkaar roeren met de lepel;
  
• laat het mengsel drogen;
  
• stop het in potjes met een mooi zelfgemaakt etiket
  

Het belangrijkste ingrediënt voeg je pas toe als het warme water in de badkuip loopt: stilte en rust! Even alles vergeten en genieten van het 'zenmoment'.
Na het baden is je huid heerlijk zacht. Dat komt omdat je badkamer met al die oliën, badzouten en crèmetjes eigenlijk een scheikundelokaal is. Water bevat magnesium en calcium. Hoe hoger de concentratie hoe ‘harder” het water is. De soda/het zout bindt zich met de mineralen in het water en maakt het water zacht en dat merk je aan je huid. Maar dat hoef je niet te weten om heerlijk te kunnen genieten ...

Grand Marquoir (2)

In september begon ik aan de Grand Marquoir van Isabelle Haccourt Vautier - magnifique ouvrage de 33 000 points de croix. De SAL, die uit 6 delen van zes motiefjes bestaat, was toen al lang bezig. Ik hobbelde dus ver achteraan maar wat geeft dat? In gefilterd septemberlicht, onder de warme Mediterane zon, terwijl de novemberstorm aan de ramen rammelde, borduurde ik stil & tevreden aan deze wondermooie lap. En ik zal waarschijnlijk ook bordurend mijn tuin zien witsneeuwen want ik heb nog heel wat blokjes te gaan. Ik ben Isabelle heel dankbaar en vol bewondering voor haar ontwerp. Vooral de tafereeltjes tussen de letters zijn een lust om te maken.Ik kies de wat grijzige kleuren al bordurend uit. Bij de 'I' twijfelde ik. Maar ik vind de juiste kleur wel als ik de laatste puntjes op de i zet ....

Ik schaam mij!

Herinner je je nog dat ik [hier] schreef over het Knit a Poem project van de Britse Poetry Society? Heel enthousiast heb ik mij toen opgegeven voor de nederige taak een spatie te breien. En, geloof het of niet, vervolgens was ik dit rats vergeten. Ik dacht er pas terug aan toen de deadline al lang was verlopen. Tot mijn grote schaamte kreeg ik nu een email van de organisatoren om mij - en de anderen - te bedanken. Een stukje uit de e-mail:
{(...) Fuelled by endless cups of tea and generous slices of cake, volunteers were frantically stitching during the three weeks leading up to the unveiling. (...) The choice of poem seemed more and more appropriate as we laboured by singing light, to sew together Dylan Thomas’s beautiful poem – In My Craft or Sullen Art. “Wow! That poem could have been written about knitting.' (...). The poem was unveiled for its first moment of glory on the British Library Piazza, London, on the morning of 7th October. The weather forecast was atrocious, with torrential downpours expected. Despite advice to cancel, we kept the faith, and miraculously the storms held off long enough to roll out the 13x 9m woolen marvel for a few exhilarating hours, while the press queued up to take its photograph. Thomas’s daughter Aeronwy gave the project her blessing when we approached her with the idea; and she had hoped to be there to unveil the finished knitted poem. Sadly, Aeronwy died in July, and our thoughts were with her as we stitched those beautiful words into place.}
Meer foto's vind je hier en hier. Een breispelletje met de letters hier.
In My Craft or Sullen Art
In my craft or sullen art
Exercised in the still night
When only the moon rages
And the lovers lie abed
With all their griefs in their arms,
I labour by singing light
Not for ambition or bread
Or the strut and trade of charms
On the ivory stages
But for the common wages
Of their most secret heart.

Not for the proud man apart
From the raging moon I write
On these spindrift pages
Nor for the towering dead
With their nightingales and psalms
But for the lovers, their arms
Round the griefs of the ages,
Who pay no praise or wages
Nor heed my craft or art.
Dylan Thomas

Lest we forget

Foto: Nationaal Archief
Poppy Day, ik schreef al eerder over deze dag waarop de soldaten herdacht worden die vielen in zoveel - teveel - oorlogen. De soldaten van Fort Hood vielen niet op het slagveld. Ze waren veilig teruggekomen uit Irak en Afghanistan of moesten nog uitgezonden worden naar een verre oorlog in een ver land. Voor hen maakte ik deze poppy en denk ik aan De tuinman en de dood van P.N. van Eijck. De omgekeerde situatie maar wel prangend beschreven dat je je lot niet kan ontlopen.

De tuinman en de dood

Een Perzisch Edelman:

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

P.N. van Eyck

Ich war dabei ...

De mens is – op een uitzondering na – slechts een radertje in de geschiedenis. November 1989, geruchten over het onvoorstelbare: de Berlijnse muur staat letterlijk en figuurlijk op instorten. Overweldigd door het gevoel ‘dit is mijn kans om de hartslag van de geschiedenis te voelen kloppen’ liet ik man en kindertjes achter en stapte in de trein naar Berlijn. Ik ging alleen maar was niet alleen, duizenden anderen hadden hetzelfde besluit genomen, soms zelfs midden in een verjaardagsfeestje. Er was in de smalle gangen van de trein geen centimeter meer vrij maar de lange tocht door de zwarte nacht verliep in een ongekend vrolijke, opgewonden en solidaire sfeer. In de grauwe novemberochtend reden we Bahnhof Zoo – en de geschiedenis – binnen …
Berlijn was één groot feest: honderduizenden mensen met een mengeling van vreugde en ongeloof in de ogen. Trabantjes die Unter den Linden opreden en met luid gejuich werden ontvangen. Britse soldaten schonken – very British – gratis thee. In de metro vroeg een vrouw mij, heel ontroerend, of dit de juiste richting was naar Charlottenburg. Zij woonde op een steenworp afstand in Oost-Berlijn maar was al die jaren nooit meer in die wijk van haar jeugd geweest.
Met de televisiebeelden van mensenmassa’s die ‘Wir sind das Volk’ scanderen, nog vers op het netvlies wandelde ik, via het nog functionerende Checkpoint Charlie, naar Oost-Berlijn. Dit toch al desolate stadsdeel lag er verlaten bij. Mensen spoedden zich naar de andere kant van de muur om zich aan te sluiten bij de lange rijen Ossies (duidelijk herkenbaar aan hun grauwe uiterlijk) wachtend voor electronicazaken. Elke Ossie die naar het Westen kwam kreeg 100 DM bezoekersgeld. En dat geld moest zo snel mogelijk uitgegeven worden aan felbegeerde consumptiegoederen of aan sinaasappels, bananen en prullaria die slimme Wessies verkochten vanuit hun kofferbak. Een handjevol idealistische achterblijvers hielden een minidemonstratie op de Alexanderplatz met borden die opriepen tot vrijheid van geest in plaats van vrijheid tot consumeren …Het echte theater speelde zich af bij de scheiding tussen Oost en West. Jongens en meisjes dansten op de muur, VoPo’s (Volkspolizei) met machinegeweer liepen beduusd heen en weer en moesten machteloos toekijken hoe hun afgerukte kepie in de Berlijnse nacht als trofee van hand naar hand werd geworpen. Ik had natuurlijk geen hamer en beitel bij maar heb als 'muurspecht' wel mijn steentje bijgedragen (haha) aan het slopen van de gehate muur. Ik weet niet of muren DNA hebben. Anders moet je mij gewoon op mijn groenbruine ogen geloven dat de steentjes op de foto twintig jaar geleden door mij met nagelvijl en sleutel zijn losgepeuterd uit de echte Berlijnse muur. Mijn miniminibijdrage aan de geschiedenis …

Kijken, kijken, (niet) kopen ....

Ai, ai. Een mens heeft zichzelf zelden in bedwang. Ik was Xenos binnengelopen denkend 'kijken, kijken, niet kopen!'. Ik had niets nodig, sterker nog, ik verkeer in een guerillaoorlog met overbodige spullen. Maar ja, het vlees is zwak. Wie kan - ook in onze hoogtechnologische wereld - weerstaan aan zo'n schattige knoopjes, lintjes, kraaltjes, stickerband ... Ideeën genoeg nu, maar tijd om alles uit te voeren??????????

Handig!

Hoeveel kilo boodschappen zou een mens tijdens zijn leven versjouwen? Ettelijk tonnen, dat is zeker! Sommige mensen zien sleuren met pakken waspoeder, liters melk en kilo's aardappelen misschien als een goedkoop alternatief voor fitness. Ik niet. Die kilo's noodzakelijke maar o zo zware spullen zijn iedere week weer een uitdaging voor mijn arme ruggetje. Boodschappen dragen is als koorddansen: je moet het gewicht zo over twee tassen en twee handen verdelen dat je lichaam in balans blijft en de druk op je rug verdeeld wordt. Dat lukt nog wel. Maar dan staat er een zielige straatnieuwsverkoper die je een centje wil geven, hangt je sjaal scheef of wil je snel een bloemetje kopen. Je hebt echter geen vrije hand meer ... Dus: tassen neerzetten of met moeite het handvat doorfriemelen naar je pols. Gedoe kortom!
Dat probleem is nu opgelost! Met dank aan (ik meen) Maryam Kordbachem. Ik zag haar TasJurk/JurkTas in Le Démarrage aan de Lange Poten in Den Haag. Het ei van Colombus: je stopt je boodschappen gewoon in je jurk of je trekt je boodschappentas aan! In Le Démarrage is nog meer moois & bijzonders te zien. Je moet dan wel snel zijn, de winkel is een tijdelijk initiatief in het kader van Den Haag Résidence de la Mode en de Mercedes-Benz Dutch Fashion Awards 2009.
Le Démarrage ligt net tegenover de Tweede Kamer. Zien we binnenkort Femke Halsema of Rita Verdonk in TasJurk voor de interventiemicrofoon verschijnen?

Kaboutertjes (2)

Illustratie: Frits Baumgarten
Als je een blog begint denk je onwillekeurig: 'zal ik wel altijd iets nieuws te vertellen hebben?'. Daar hoef je je dus geen zorgen over te maken. Jij hoeft niets te verzinnen, de dingen kloppen aan je blogdeur, smekend om een vermelding.
Wie zou bijvoorbeeld verwachten dat ik, nuchtere vrouw met een zeer serieuze baan, nu alweer over kaboutertjes ga schrijven. Toch kan ik niet anders. Want ik moet mijn vorige blog corrigeren. Er had zich namelijk toch een kaboutertje aangediend! Zaterdag, op weg naar de Hankies4all-dag had ik inkopen gedaan bij Albert Heijn. (Je kan alles over die dag lezen bij haar. Daar zie je ook een paar prachtige dingen die ze bij had, ik had alleen bovenstaand doosje met een paar geërfde zakdoekjes bij). Pas gisteren, toen ik in mijn boodschappentas rommelde, zag ik op de bodem een klein pakje liggen. En warempel! Er zat een kaboutertje in met, jawel, een hankie in de hand! (Zie je hem op de bovenste foto van deze blog?) Denkend aan het interessante cultuurhistorische verhaal dat Jan Geelen vertelde op de Hankiesdag, breek ik mij nu het hoofd over de vraag of het een sierzakdoekje dan wel een snuitzakdoekje is. Maar de naam van de kabouter - Sneezy - geeft eigenlijk al het antwoord ...
En nu moet het maar even genoeg zijn met schrijven over kabouters. Om er vanaf te zijn nog twee illustraties. Eentje als bewijs dat kaboutervrouwtjes echt wel handwerken (illustratie gevonden bij gypsyknits). En deze kabouter moet van Obama beter zijn best doen: Foto: ANP
Vanaf de volgend blog dus weer over serieuzere zaken ...

Kaboutertjes

In mijn kamer heerst nog steeds dezelfde gezellige (??) wanorde en ik vrees dat ik mijn borduurlapjes zelf zal moeten afwerken. Maar, maar, maar! Je zal het niet geloven (ik geloofde mijn ogen eerst ook niet!) de kaboutertjes zijn wel degelijk in mijn tuin geweest! Kennelijk niet om aardig te zijn - ze hebben niet alleen geen karweitjes opgekapt maar zelfs niet het allerkleinste gouden muntje achtergelaten. Hoe weet ik dan dat ze geweest zijn? Wel, eentje was zo slordig & vergeetachtig om tussen de vlammendgele, knisperende bladeren zijn kabouterslaapzakje te laten liggen! Zijn vrouwtje dat uren bij glimwormlicht het patroon van We Folk Art heeft nageborduurd, zal niet blij zijn. Misschien haalt ze haar deegrolletje wel boven ...
Het slaapzakje is iets te klein voor mij, ik denk dat ik het maar als naaisetje ga gebruiken. Of moet ik het terugleggen onder de oude boom?