Syrische impressies (2): geloof

Op televisie zie je vaak beelden van in strak ritme biddende mannen in de moskee. Buiten de diensten heerst er een heel wat relaxtere sfeer. Er zijn natuurlijk immams die groepjes gelovigen toespreken. Maar even zo goed ligt er in een hoekje een vrouw te slapen, zitten twee tienermeisjes op het binnenplein giechelend te sms-en met een vriendje of zie je een grote familie genieten van een uitgebreide lunch.
Ik was heel verbaasd over de ontstuimigheid waarmee grote groepen vrouwen een schrijn midden in de Omajjadenmoskee, de Grote moskee van Damascus, benaderden. In het schrijn zou het hoofd van Johannes de Doper worden bewaard (overigens maken nog drie andere oorden die claim).Nog verbaasder was ik toen we in een dorpje langs deze winkel met heiligenbeelden reden.Over de Islam in de Arabische wereld is genoeg bekend. Dat de Islam en het Christendom in een land als Syrië (en in Irak voor de oorlog) vreedzaam naast elkaar kunnen bestaan, weten minder mensen. De Syriërs zijn er trots op dat in hun land een moskee en een kerk probleemloos naast elkaar kunnen staan. Syrië is tenslotte de bakermat van het christelijk geloof. Paulus kreeg op weg naar Damascus - waar hij christenen wilde gevangennemen - een visioen en bekeerde zich tot het christendom. En nu is nog 10 procent van de bevolking christen - de meesten orthodox. In Ma`loula (50 kilometer van Damascus) en omgeving vind je de vroegste christelijke kerken ter wereld en spreken sommige christelijke inwoners nog Aramees, de taal van Jezus. De kloosters worden druk bezocht - ook door busladingen shi'itische Iraanse pelgrims! In de oude kapel van het klooster van Sint Thekla zat een orthodoxe non rozenkransen te knopen - er was nauwelijks onderscheid tussen haar zwarte habijt en de gewaden van de Iraanse moslimvrouwen ...
Heel bijzonder was ook het bezoek aan het oude klooster Deir Mar Mousa al-Habashi. Het ligt midden in de woestijn, hoog tegen een berg geplakt. Nadat je honderden treden hebt beklommen kom je in een oord van vrede. Onder impuls van de Italiaanse padre Paolo werd het klooster met zijn oude fresco's gerestaureerd en is nu een gastvrije plek waar iedereen welkom is om te blijven slapen of eten in ruil voor wat hulp.
Toen wij de trappen weer afdaalden, klom een bedoeïenfamilie bestaande uit tientallen mannen, vrouwen en kinderen naar boven. In de zinderende hitte glommen de gezichten van de vrouwen even rood als het mijne. We hadden geen taal nodig om elkaar te begrijpen ...