Lintjesalfabet

Deze week is het weer lintjesregen. Lintjes in de Orde van de Nederlandse Leeuw worden uitgereikt aan mensen met „persoonlijke bijzondere verdiensten van zeer exceptionele aard." Maar misschien vind jij dat zoon A of buurman B of nicht C, collega D, vriendin E, kruidenier F, docent G, loodgieter H, moeder I, oppas J, verpleegster K, schoondochter L, vriendelijke mevrouw M enz ... ook exeptioneel verdienstelijk is en een lintje verdient.
Je hebt nog net tijd genoeg om een lintje voor haar/hem te vouwen naar het voorbeeld van Paulette (folded) Typeface (ontworpen door J.K. Keller). Gewoon een initiaal of als je de flow te pakken hebt, een hele boodschap:

Op de video hieronder vouwt Keller zijn eigen initialen: de J en de K.



Kijk ook eens naar zijn projecten wearables en Stitched with Love, by my mom.

Breakfast at Tiffany's

Kennen wij het begrip Little black dress, Petite robe noir, Das kleine Schwarze eigenlijk? Of zijn wij in deze contreien niet elegant genoeg? Dit eenvoudige zwarte jurkje - less is more - is volgens de stijlpolitie een van de tien stukken die in geen enkele kleerkast van een vrouw mogen ontbreken. Icoon van het 'kleine zwartje' is Audrey Hepburn. En dan natuurlijk in haar rol van Holly Golightly in de klassieker Breakfast at Tiffany's.
Op zo'n zwarte jurkje hoort natuurlijk een sieraad. Hier liet ik al mijn vilten cameebroche zien. Ik heb nu de kleuren omgedraaid - roze op zwart in plaats van zwart op roze - en de broche versierd met pareltjes van rozenkwarts. Rozenkwarts werd in de Oudheid gelinkt aan de goden Amor en Eros en is de steen van het hart en de liefde. Het lijkt mij passend het sieraad op te dragen aan Holly Golightly/Audrey Hepburn ...

Dag van de Aarde

- Heb je het al gemerkt?
- Wat?
- Dat het vandaag 22 april is en dus de Dag van de Aarde! Klik maar eens op de GoogleDoodle.
In de Verenigde Staten bestaat Earth Day als sinds 1970, in Nederland wil de Stichting Dag van de Aarde mensen bewuster te maken van 'de waarde van de aarde' en zoveel mogelijk mensen aanzetten tot een duurzame levensstijl.
Onze dierbare aarde: soms een grommend & woest beest zoals onlangs nog in Italië. Soms van een ongekende schoonheid en een tere pracht. Maar altijd kwetsbaar. En zeker ook vergankelijk zoals het etherische zaadsieraad van Wieteke Opmeer:

{'Als het sieraad niet meer gedragen kan worden of als de drager daar behoefte aan heeft, kan het op een mooie plek in de natuur gelegd worden, hier zal het verdwijnen en op de plek waar het is achtergelaten zullen wilde bloemen groeien.'}

Laten we de aarde met eerbied bejegen zodat we niet met z'n allen - zeker hier in Nederland - op een nieuwe Ark van Noah terechtkomen ....

Zeemeervestje

Het is af, mijn zeemeerblauwe vestje! Gebreid van glanzende, koele bamboe in de kleur Baltique. Vorig jaar kocht ik het garen voor de Gilet Kakeido bij La Droguerie tijdens ons tripje naar Rijsel. De kabels peppen het eenvoudige model op en de paarlemoeren knoopjes - visjes en zeilbootjes - maken het helemaal af. Het is heerlijk om te dragen en past zowat bij alles. Dit wordt zeker mijn onafscheidelijk zomervriendje!

Multifunctionele Paashaas

Vandaag, - Beloken Pasen, de eerste zondag na Pasen - wordt de Paastijd officieel afgesloten (toevallig is het vandaag overigens ook Orthodox Pasen). Tijd dus om alle paasversiering weer op te bergen. Een beetje moderne paashaas laat zich echter niet meer zomaar de wei insturen. Paashazen blijken - zeker in stedelijk gebieden - meer en meer gedomesticeerd te raken. Er is zelfs een toenemende trend naar omscholing waarneembaar, bijvoorbeeld tot multifunctionele shoppinghulp. Zo is de Picnica een haas die zich uitvouwt tot een tas. Laten we nu maar hopen dat deze paashazen-nieuwe-stijl hun oude stiel niet vergeten ...

Hanami Matsuri

M en ik hebben gisteren onze eigen Hanama Matsuri - Kersenbloesemfeest - gevierd. We hebben werkelijk in aanbidding zitten kijken naar de Japanse Kerselaars die in onze tuin en in de buurtuinen bloeien met een ongeremde uitbundigheid. Alsof ze de kaalheid & schraalheid van de winter volledig uit het geheugen willen wissen en ons op een roze wollige wolk naar de zomermaanden voeren. Niet te verwonderen dat de kersenbloesem in Japan het symbool is voor de lente, het nieuwe begin en de ontluikende liefde. Laat de regen deze droom nu maar niet te gauw wegwassen ...
We hadden in onze tuin helaas geen verfijnde Japanse Kersenbloesemfeesthapjes ...

En als je denkt dat dit een foto is die M gisteren van zijn 'vrouwtje (ikke dus) in de lentetuin' maakte, heb je het mis!

Ik wens je vandaag nog een mooie lentezondag!!

Simple life

Droom jij ook wel eens van een simpel leven? Maar zo simpel is dat niet ... Bovenstaande simpel 'geborduurde' prent The Art of Living kan je alvast hier downloaden. Een uitscheurbare print ervan kan je ook vinden in de Living van deze maand.

Schoenenfetisjist

De lente jubelt in het land. Tijd om te zaaien en te planten. Heb jij je zomerschoenen al geplant? Nee? Kijk dan even voor inspriatie naar Shoe fleur van Michel Tcherevkoff!
En als je een schoenenfetisjist bent (ikke niet) is het Virtuele Schoenenmuseum wel een aardige site ....

Vrolijk/Zalig Pasen!

In Nederland brengt de paashaas paaseieren. In België zijn het de 'klokken van Rome'. Met Witte Donderdag vertrekken ze naar Rome, in de Paasnacht zijn ze terug en laten ze de eieren op de aarde neerdalen. Als kind begreep ik niet hoe die chocoladen eieren na die val nog heel konden zijn ...
De stoffen paaseieren kunnen de duik uit de hoge lucht wel aan. Ik maakte ze - heerlijk in het lentezonnetje - naar een model van Retro MaMa. De eieren zijn gevuld met oude panty's - symbolen voor nieuw leven gevuld met symbolen van de voorbije winter ...

'Ho fatto l'uncinetto!'

Foto: Ines Pellegrini la donna di 98 anni scampata per tre volte al terremoto
Vandaag - Goede Vrijdag - was het in Italië een dag van nationale rouw na de zware aardbeving van maandag in de Abruzzen. Zeker 291 mensen zijn om het leven gekomen, ca 1500 gewond, en 28.000 dakloos. Ik ben zelf vrij claustrofobisch, de gedachte alleen al om uren, dagen onder het puin te wachten en te hopen op redding ...
Wat doe je om in extreme omstandigheden niet allen fysiek maar ook psychisch te overleven? In zijn boek Goethe in Dachau vertelt Nico Rost dat niet alleen eten en drinken levensnoodzakelijk zijn. Ook iets immaterieels als literatuur is nodig om de drang tot overleven niet te verliezen in de horror van een concentratiekamp.
De 98-jarige Ines Pellegrini werd ongeveer 30 uur na de beving vanonder het puin gehaald in het dorpje Tempera. Hoe had zij die horror overleefd? Ik was onder de indruk van de kalmte waarmee signora Ines - die twee oorlogen en veel persoonlijke moeilijkheden had doorstaan - de TV-ploeg antwoordde: «Ho lavorato, ho fatto l'uncinetto». Volgens de Nederlandse pers had ze al breiend (fout!) en volgens de Duitse pers al hakend (correct!) op haar redding gewacht ...
Misschien altijd maar een boek of handwerk binnen handbereik houden? Je weet maar nooit wat het lot in petto heeft ...
En voor nu: ti ammiro profondamente, ammiro il tuo coraggio, ammiro la tua forza, signora Ines! (ik bewonder je mateloos, ik bewonder je moed en je kracht, mevrouw Ines!)

Gezellig Paastoilet ...

Uit de reacties op mijn vorige blog maak ik op dat men niet warm loopt om sujetten als Dr. Phil bordurend te vereeuwigen. Ik heb ook een donkerblauw vermoeden dat weinig mensen nog snel voor Pasen de Easter Bunny Toilet Cover Pattern zullen haken om hun gasten blij (?) te verrassen ...
(Zou Dr. Phil kunnen verklaren wat er in het brein omgaat van mensen die zoiets ontwerpen???)

Dr. Phil bakt koekjes

Niet het eerste onderwerp waar ik aan zou denken - maar ik moet wel lachen met Dr. Phil and Rachael Ray bake heart cookies on their days off van Totally severe. Even nadenken of er een TV-programma is dat ik zou willen borduren ....

Palmzondag

Bron: Geheugen van Gieten

2009 is het Jaar van de tradities, daarom hier een paar foto's van Palmpasens uit Vroegere Tijden. Op Palmzondag/Palmpasen, de zondag vóór Pasen, wordt de blijde intocht van Jezus in Jeruzalem gevierd. Vroeger thuis namen wij op Palmzondag gewijde buxustakjes uit de kerk mee naar huis en staken deze achter het kruisbeeld waar ze naarmate het jaar vorderde steeds meer vergeelden. Ik heb als kind nooit kinderen met palmpasenstokken gezien. Is het misschien van oorsprong een protestantse traditie?
In de archieven zijn er volop foto's van kinderen met stokken die ze zelf versierd hebben met vlaggetjes, eieren, appels, slingers. En natuurlijk bovenop een haantje van brood. De foto's komen duidelijk uit een tijd met beperkte kledingbudgetten. Luister ook naar de stilte, kijk naar de ontbrekende auto's en verbaas je over de ernst van de kinderen ...
Bron: Oud Ommen
Bron: Nationaal Archief
Bron: Gennep nu (en vroeger)
Bron: Geheugen van Nederland
Bron: Elp-Zuidveld
Bron: Fotoarchief Oud-Meppel

Museum van Mezelf (MuMe)

Wellicht heb je er nog niet bij stilgestaan, maar ik vermoed dat ook jij een Museum van Mezelf (MuMe) hebt. Misschien heb je dit decentraal georganiseerd en liggen de objecten verspreid over laden en kasten door het hele huis. Maar het kan ook zijn dat je de gedroogde bloem van je eerste liefje, de medaille van de avondvierdaagse, de brief van je achtjarige hartsvriendin, een broche van je oma enz... bewaart in een heel dierbaar doosje. Ik zou weleens willen weten hoe jouw Museum van Mezelf eruitziet ...
Ik heb - na al jullie lieve commentaren - besloten mijn 'ooit gehaakt tasje' weer op te bergen in mijn eigen MuMe. En wel in het Depot Sjaals. Daar bewaar ik - in vrolijke wanorde - de sjaals die ik droeg bij sollicitatiegesprekken, tijdens etentjes in Verre Landen, op de bruiloft van mijn dochter. Sjaals om een saai mantelpakje op te fleuren, mij te beschermen tegen de avondkoelte of om mijn ontstuimige krullen in bedwang te houden.
In het Sjaaldepot mag het tasje weer in de vergetelheid verzinken tot het ooit weer gevonden wordt door mij of iemand anders. En misschien wordt de beugel dan voor iets heel moois & creatiefs gebruikt ...

Huisje zonder papier?

Is dat bij jou ook zo? Dat eeuwige gevecht tegen het papier? Kranten, reclame, rekeningen, folders, tijdschriften, ansichtkaarten, bonnetjes enz... Hoeveel je ook weggooit, binnen de kortste keren ligt er weer een stapel papier op tafel, op een stoel, in de gang. Toch weet ik niet of digitale tijdschriften iets voor mij zijn. In een tijdschrift bladeren is toch een vorm van escapisme: even onderuitgezakt wegdromen in een andere wereld. Zou dat ook lukken bladerend in de digitale versie van tijdschriften die je nu kan 'kopen' zoals het breitijdschrift Yarn Forward, het haaktijdschrift Inside Crochet, mijn favoriete Country Living of het tijdschrift Sew it? Ik weet het niet ...
Wat ik wel weet is dat ik met veel plezier het nieuwe nummer van Handwerken zonder Grenzen (nummer 152) heb gekocht. De nieuwe aanpak trok mij meteen aan en toen ik bij het artikel ' een Huswif' het patroon van een zeemeermin zag, ben ik meteen naar de kassa gerend. Dadelijk ga ik even aan de sleur van het bestaan ontsnappen, lekker met een papieren tijdschrift in de zon ...