Om een impressie te geven, heb ik een snelle poging gewaagd de tekst te vertalen. Eerst de Franse - prachtige - versie.
C'était en juin, dans le jardin
C'était en juin, dans le jardin,
C'était notre heure et notre jour;
Et nos yeux regardaient, avec un tel amour,
Les choses,
Qu'il nous semblait que doucement s'ouvraient
Et nous voyaient et nous aimaient
Les roses.
Le ciel était pur qu'il ne le fut jamais :
Les insectes et les oiseaux
Volaient dans l'or et dans la joie
D'un air frêle comme la soie ;
Et nos baisers étalent si beaux
Qu'ils exaltaient et la lumière et les oiseaux.
On eût dit un bonheur qui tout à coup s'azure
Et veut le ciel entier pour resplendir ;
Toute la vie entrait, par de douces brisures,
Dans notre être pour le grandir.
Et ce n'étaient que cris invocatoires,
Et fous élans et prières et vœux,
Et le besoin, soudain, de recréer des dieux,
Afin de croire.
Emile Verhaeren
Het was in juni in de tuin
Het was in juni in de tuin
Het was ons uur en onze dag
En onze ogen keken met zoveel liefde
Naar de dingen
Dat het leek alsof de rozen
Zich zacht openden, ons bekeken
En beminden.
De hemel was zuiverder dan ooit
De insecten en de vogels
Vlogen door het goud en de vreugde
Van een lucht die frêle was als zijde
En de schoonheid van onze kussen
Verrukte het licht en de vogels.
Noem het een geluk dat plots azuur werd
En de hele hemel nodig had om te stralen
Het hele leven kroop door zachte spleten
In ons wezen om het te doen groeien
En het waren maar aanroepingen
Zotte vervoering, beden en wensen
En het plotse verlangen goden te herscheppen
Om te kunnen geloven