Er zijn zo van die mensen ....

Er zijn zo van die mensen die alles altijd op het laatste nippertje doen. Die pas in gang schieten als de deadline tergend dichtbij is. Of die pas op het allerlaatste nippertje naar een felbejubelde tentoonstelling gaan. Welnu, zo'n mensen zijn wij. Terwijl de tentoonstelling al maanden loopt, verkozen wij om vandaag, tijdens het allerlaatste weekend, naar Aan het Russische Hof in de Hermitage Amsterdam te gaan. Net zoals ongeveer half Nederland. Gelukkig was ik gewaarschuwd door de foto op haar blog. Mijn slimme man had tijdig de juiste oplossing: we worden vrienden van de Hermitage! Een duopas is goedkoper dan twee keer met z'n tweetjes naar het museum. En de volgende tentoonstelling, Matisse tot Malevich, willen we zeker ook zien.
Het klinkt niet sympathiek, maar toch: 'er is geen groter vermaak dan leedvermaak'. Terwijl honderden mensen uren in de koude rij stonden, mochten wij via de 'vriendeningang' meteen naar binnen. En sterker nog, als vrienden mochten we in de besloten regentenkamer met feestelijk uitzicht op de winterse Amstel (en op de voortschuifelende mensen onder het raam), genieten van een gratis kopje koffie.
De tentoonstelling was natuurlijk schitterend - er is op diverse blogs (zoals bij haar) al veel aandacht aan besteedt. Een passend begin voor dit Tolstoi-jaar. Als toemaatje een paar jurken van huidige ontwerpsters die zich lieten inspireren door de pracht van de Romanovs (op de tentoonstelling zelf mocht je niet fotograferen).Nu neem ik mij voor in het vervolg op tijd en liefst op een doordeweekse ochtend naar een tentoonstelling te gaan. Maar of mij dit lukt????
Nagekomen bericht: Uit de reacties hieronder blijkt dat het de hele periode druk is geweest en vandaag lees ik dat meer dan 700.000 mensen de tentoonstelling hebben bezocht - twee keer zoveel als verwacht (zie nu.nl). En intussen zijn de musea waar ook veel moois te zien is maar waar geen grote tentoonstellingen lopen heerlijk (?) stil ...

Jute bruiloft / Burlap wedding (1)

Dat J&A van elkaar houwen en daarom gaan trouwen, vertelde ik hier al. De bruiloft wordt midden in de natuur gevierd. De aankleding moet dus ook een natuurlijke uitstraling krijgen. A mailde mij dat ze dit wil onderstrepen door het gebruik van jute. Dat liet ik mij geen tweemaal zeggen. In het weekend heb ik al meteen wat snelle probeersels gemaakt voor corsages en een tasje voor de genodigden. Dat het probeersels zijn, kan je wel zien aan de onvolmaakte afwerking. Hoe je de lintjesbloem maakt, liet ik hier al zien. De knoopjes - met jutemotief! - voor de bloemenhartjes kocht ik bij Passementerie Baars & van de Kerkhof . Hoe je de jute bloem maakt, toon ik in een volgende blog. Inmiddels zie ik overal jute en denk en fantaseer ik over jute ...

Unica in replica

Op zijn oude dag begon mijn vader met schilderen. Toen we klein waren had hij wel eens decors voor onze poppenkast geschilderd. Een mysterieus bos en een hutje op de hei. Daar was het bij gebleven. Toen hij 70 werd, kreeg het schildervirus hem te pakken en werd schilderen zijn lust en zijn leven. Het huis vulde zich met Russische landschappen van Repin, klaprozen van Renoir, fresco's uit Pompei, barokke bloemstukken ... Voor zijn 75e verjaardag organiseerden we een tentoonstelling voor familie en vrienden met de titel Unica in Replica. Daar moest ik aan denken toen ik het werk van Kate Talbot zag. Zij 'schildert' met naald, draad en vilt naar oude voorbeelden. Nieuwsgierig naar wat ze nog zoal gemaakt heeft? Klik dan hier.
Kunst laat zich op vele manieren interpreteren ...

Een tussendoortje, dacht ik ...

Ken je dat? Dat je denkt: "Even een klein tussendoortje!" En dat dat vervolgens zwaar tegenvalt. Ik ben al dagen bezig met dat ding hierboven op de foto en ben nog maar net over de helft. Nee, het wordt geen sjaal. Je hoeft niet te raden, wat het wordt. Kleine kans dat het je lukt, trouwens. De attributen op de foto hebben ook niets te maken met het doel van mijn breisel. Ik wil al wel verklappen dat het geen ding op zich wordt maar een onderdeel van iets anders. Iets dat opgeleukt moet worden.
De wol, Kid Silk van Drops is overigens heel prettig om mee te werken. Ik kocht het in de Trollenwol, een heerlijk winkeltje in een klein steegje in Driebergen.
Ok, nu maar weer verder met breien ...

Haïti : in ’t algemeen en in ’t bijzonder

De ramp die Haïti heeft getroffen is nauwelijks te bevatten. Om jezelf te beschermen probeer je het individuele leed van de mensen niet teveel te laten doordringen.
In ’t algemeen lijkt het wel of de mensen die het al ellendig hebben het meeste getroffen worden door nieuwe ellende. Dat deze gruwelijke aardbeving juist de Haïtianen moet overkomen die al zo zwaar zijn beproefd door armoede, orkanen, erosie, geweld en corruptie, lijkt een bittere speling van het lot. In ’t bijzondere heeft de aardbeving evengoed arme sloebers in de krottenwijken als de aartsbisschop in zijn paleis getroffen.
In ’t algemeen worden steeds meer vraagtekens gezet bij de effectiviteit van ontwikkelingshulp. (Uitgerekend vandaag kwam de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid met haar rapport ‘Minder pretentie, meer ambitie’). In ’t bijzondere is elke mens die gered wordt, elk sprankeltje hoop die men zwaar getroffen mensen kan geven, de moeite waard.
De handwerkgemeenschap - zoals Craft Hope, spreading seeds of hope one stitch at a time - wil zijn/haar bijdrage leveren aan hulp voor Haiti. De speciale Etsywinkel, Hearts for Haiti, bracht vooralsnog een paar duizend dollar op. Vergeleken met wat nodig is om Haïti er weer enigszins bovenop te helpen, is het in ’t algemeen een druppel op een hete plaat. Maar in ’t bijzondere kan het misschien hier & daar wat licht en hoop brengen.
Hoop is ook zo nodig voor de vrouwen van de Atis Fanm in Matènwa. Zij probeerden met de on line verkoop van handwerk zoals op de foto's hieronder en hierboven, uit de miserie omhoog te krabbelen. Maar hoe het nu verder moet ...

Beeindig traumatische scheidingen!

Het is bewezen! Ik ben geen ezel! Want een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. En ik heb - jawel - driemaal dezelfde fout gemaakt. Door jammere onachtzaamheid heb ik driemaal een van mijn mooie, zelfgebreide handschoenen verloren. Ik liet ze nog zo trots hier en hier zien. Het is natuurlijk niet mijn schuld maar die van mijn jas. Vrouwen vinden mijn jas mooi - niet te verwonderen want de helft van de vrouwen draagt zo'n heerlijke, gewatteerde winterjas. DH, zoals wellicht veel van zijn soortgenoten, trekt zijn ene wenkbrauw vervaarlijk op en zegt: 'trek je je slaapzak weer aan?'. Deze jas nu heeft heel ondiepe zakken. Weliswaar met kleine ritsjes maar deze gaan stroef en ik ben te lui om ze dicht te doen. Met als gevolg dat de ene dierbare handschoen na de andere ergens in dit land een nieuw leven is begonnen. Maar nu is er hoop!!! Ik hoef mijn handschoenen niet aan touwtjes uit mijn mouwen te laten bungelen. Een lotgenoot heeft een zeer nuttige website geopend: Handschoen verloren, 'de mediator in verloren handschoenen'. Vind je een eenzame handschoen of heb je er eentje verloren? Meld het op de site en misschien maak je een einde aan de traumatische scheiding tussen een geliefde linker- en rechterhelft ....

Aardbeienkindje

Mijn dear daughter (DD) verwacht haar dear baby (=DB???) eind mei. De tijd van de zomerkoninkjes dus. Breiend aan deze barboteuse kwam ik in gedachten steekje per steekje dichter bij het verwachte aardbeienkindje.
Patroon, katoen en knoopjes zijn van La Droguerie, gekocht in Julija's shop in Antwerpen. Eerder breide ik al de bijhorende slofjes.
Het DB-tje wordt vast even zoet als zo'n sappig rood aardbeitje ...

Maak plaats!

Zo! De kerstboom naar buiten, kerstversiering opgeruimd en blauwe druifjes gekocht als voorbode van de lente die ooit zal komen.
Het jaar kan nu echt beginnen!

Allen naar Etten-Leur!

Foto: pieterraat.nl
Het zal je niet ontgaan zijn: de overheid slaat alarm omdat de voorraad strooizout door de aanhoudende vorst dreigt op te raken. Men overweegt zelfs wegen af te sluiten. De gemeente Etten-Leur heeft het zouttekort tijdelijk opgelost. Daar gaan de strooiwagens geurend badzout op besneeuwde hoofdwegen strooien. Etten-Leur kon namelijk 18 ton Atlantisch zeezout overnemen van het bedrijf Nature’s Choice zodat nu "Een halfproduct van badzout met mooie kleuren en een romantisch geurtje in de straten van Etten-Leur wordt uitgestrooid ".
Herinner je je nog dat ik hier mijn eigen badzout maakte? Nu ben ik in verwarring, wat moet ik nu doen? Als verantwoordelijke burger zou ik mijn eigen badzout kunnen inleveren bij mijn eigen gemeente. En als calculerende burger zou ik naar Etten-Leur kunnen afreizen om geurig badzout van de wegen te schrapen ...

Niet met mij lachen!

Bron: Awkward Family Photo's
Wil je mij niet uitlachen, alsjeblieft? Nee, dat ben ik niet op de foto! Ik wil hier echter tot mijn schaamte bekennen dat ik er mij lang over verwonderd heb dat zoveel familieleden van blogsters de initialen DD, DS en DH hadden. Tot ik deze week ergens las dat DD = dear daughter, DS = dear son en DH = dear husband. Hoe weten jullie dat toch allemaal? En wie weet wat ik nog allemaal niet weet ...
Als je wel wil lachen moet je maar eens gaan kijken bij Awkward Family Photo's. Ik wed dat je dan - zoals ik - meteen denkt aan die rare foto's, ergens weggepropt in een schoendoos of la, van jezelf met je DH/DD/DS en hoopt dat die niet per ongeluk op Internet belanden ...

Mooi zonder model

‘Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden’. Dat maakt men vrouwen al eeuwen wijs. En braaf snoerden Chinese vrouwen hun voeten en Europese vrouwen hun taille (soms tot 40 cm!!) in. De slinger van de geschiedenis zorgde voor een tegenbeweging: Mao verbood de martelende schoentjes en dank zij de reformbeweging die het corset in de ban deed, konden vrouwen weer ademhalen.Foto: Nationaal Archief
Maar er kwamen weer nieuwe en misschien nog ingrijpender schoonheidsidealen, gepersonifieerd door modellen met een taille van een vierenhalfjarig kind, die 23 procent minder wegen dan de gemiddelde vrouw (voor 30 jaar was dat nog 8 procent). Wie de documentaire Beperkt Houdbaar van Sunny Bergman heeft gezien, weet tot welke krankzinnige gevolgen dit geleid heeft: mooie jonge meisjes die de meest dwaze ingrepen laten verrichten en gewetenloze plastische chirurgen die aanbieden je lichaam à la carte te veranderen,Maar er is hoop! Brigitte, het grootste Duitse vrouwenblad, heeft al die te magere en gefotoshopte modellen de deur uit gedaan en werkt vanaf het huidig nummer enkel nog met ‘echte’ mensen: een verkoopster, een lerares, een kokkin en wie weet binnenkort wel met jou ;). En het resultaat mag er zijn! Prachtige fotografie, mooie styling, ware schoonheid. Een rond buikje hier, een rimpeltje of niet-klassieke neus daar, dat is toch alleen maar ontroerend?
De Bodyshop en Dove gingen Brigitte voor, ik hoop dat anderen het voorbeeld van Brigitte zullen volgen …

Bubbels & buitenrok

Vandaag het laatste 'kerst-nieuwjaarsfeest'. Wat een stralende dag! Heerlijk om bij een vuurkorf met de uitgebreide familie buiten bubbels te drinken.Zeker als je een warme rok aanhebt. Want jawel, de rok die ik eerder [klik] liet zien is af! En door al die feesten moest ik helaas meer centimeters breien ... Hieronder - als je goed kijkt - een vermoeden van mijn rok, uitgeknipt uit een grotere foto. Later laat ik het hele ding wel eens zien.Nu naar bed, en morgen - als de NS het wilt - weer aan het werk ...