Meeneemdorp

Ja, het is al een paar maanden heel stil op dit blog. En dat zal nog wel een tijdje zo blijven. Er gebeuren teveel dingen in het Echte Leven. Mijn hoofd staat niet naar het Digitale Leven. Maar het gewone leven gaat toch gewoon door - Sinterklaas kwam ook dit jaar weer naar de Lage Landen (en trok zich niets aan van de ZwartePietendiscussie). Deze Sinterklaas dacht een eenvoudig cadeautje te maken voor Matti, een jongetje dat dol is op auto's. Dat viel zwaar tegen: avond aan avond zaten Sinterklaas en Zwarte Piet bij altijd te weinig licht te knippen en te plakken tussen bergen vilt en tubes textiellijm. Het resultaat? Een opvouwbaar dorp dat je in een huisje kan meenemen waar ook ter wereld. Gemaakt met heel veel dank aan de Tutorial op Felt Play Mat House. (Met aanpassingen door Sint & Piet).

Zoals de trein die kan rijden!

Boerderijdieren die kunnen huppelen.

Interessant hergebruik van een brillenkoord ...

Ik duik weer even onder maar ik wens iedereen alvast heel mooie Feestdagen!

The real thing, man!

Tja, wat geef je een ondernemend mannetje voor zijn tweede verjaardag? Zo'n Mattiman waar geen knopje of hendeltje veilig voor is? Toch geen plastic nepspul uit de speelgoedwinkel? Nee, zo'n kereltje krijgt the real thing, man!
Omaatje (zo heeft Matti besloten mij te noemen) struinde dus zelfbouwmarkten en huishoudwinkels af om spullen te zoeken voor een EchteLevenActiviteitenBord. Niet zelf uitgevonden hoor: zoek maar eens op 'DIY activity board'.
Een snijplankje van Flying Tiger lijkt wel ontworpen om dienst te doen als deurtje voor een schoolbord. Na gebruik wel stevig met een knip te sluiten - ook een 2-jarige heeft zijn geheimen! Aan een autohaakje hangt onmisbaar materiaal voor een klusser: schaar, opwindbare zaklantaarn en opvouwbare meter.

Als je denkt dat rechtsboven een kookwekker van Blokker hangt, heb je het goed mis. Matti wist het meteen: 'masjien!!".

Her en der interessante dingetjes als magneetjes, elastiekjes, haakjes en natuurlijk een knopje - als het  maar beweegt of intrigeert!

En dit lief konijntje kan alleen naar binnen als je even helpt met het openen van de ketting!

Het papier aan de kanariepietjesschommel was bedoeld als tekenpapier - lekker met de potloden in de vorm van een auto - maar het is natuurlijk veel leuker om er lange repen af te trekken als van een WC-papierrol.

Een poging om tot orde te manen: een doosje om potloden en krijt na gebruik op te bergen.

Spannend, spannend om dit allemaal te ontdekken. Dan heb je geen tijd om eerst je verjaardagskleren aan te trekken.

 

Ja, het kan prettig zijn 2 jaar te worden! (En omaatje moet nu even uitrusten van al dat zagen, verven, boren, lijmen en inschroeven van onwillige schroeven!)

Zie de boerinnekes hun rokskes zwaaien

Hebben jullie ook van die rare afwijkingen? Ik wil bijvoorbeeld altijd dat mensen aan mijn rechterkant lopen/zitten/staan (nee, ik ben niet doof aan mijn linkerkant). En - tot spijt van mijn familie - ben in net een juke box: gooi er een woord in en er komt een (luidkeels gezongen) lied uit.

Vind je niet dat die kwastjes op de bovenste foto net zwaaiende rokjes van dansende dametjes zijn? Ik wel - en ja hoor: gisteren zong ik de hele dag:

"Zie de boerinnekes hun rokskes zwaaien,

Naar achter en naar voor,

Ge ziet er dwarsen door".

(Gelukkig voor mijnheer lheurebleue - die inmiddels gewend is aan dit soort muzikale explosies - enkel binnenshuis.)
Ik maakte de kwastjes met linnen draad en met knoopjes die ik ooit uit een grabbelton kocht. Het voorbeeld zag ik bij Home sweet homemade.
Een van de kwastjes wil ik, vastgehecht aan een sleutelring, naar mijn Verre Zoon sturen die een huis heeft gekocht in zijn Ver Land. Lijkt mij een toepasselijk cadeautje. Voor toekomstige verhuizers liggen er ook al cadeautjes klaar ...

Sint ziet ze vliegen ...

Ik ontken niet dat het veel tijd, werk en geld kan kosten om een vliegmasjien te maken. Maar eigenlijk hoeft dat niet: wat restjes flanel, knopen, belletjes, vulsel en een uurtje tijd volstaan.

Je hebt ook geen ingewikkelde manuals nodig, met dit plaatje kom je een heel eind.
De Pieten waren dus snel klaar waren met dit cadeautje voor Matti. Toch werd het productieproces stilgelegd nadat het rode vliegmasjien van de assemblageband was gerold. Volgens de Pieten hadden ze al langer gewerkt dan de  Pieten-CAO toeliet. Ja, ja - ook Sint moet rekening houden met arbeidsomstandigheden en werktijdenregelingen. Met wat mandarijntjes kon Sint toch nog een Piet omkopen om wasknijpers, koffieroerstaafjes, oliekrijtjes en plakband uit het fabriekskantoortje in een verzenddoos te steken voor de Grote Sintenzak. Elena moet nu maar zelf haar vliegmasjien assembleren ...

En kijk, in zo'n blauwe dozen lijken het rode vliegmasjien en het wasknijpervliegmasjien allebei uit de echte Sintfabriek te komen ...

Een fijne avond voor iedereen die vanavond Sinterklaas viert - en voor alle anderen ook!

Een beetje dom soms ...

Handwerken gaat soms van 'oei'. Heb je een hele tijd in een flow gewerkt, blijkt dat je heel erg dom bent geweest en beter even tussendoor gecontroleerd had of alles wel klopte. Terwijl je dacht goed bezig te zijn, wordt duidelijk dat je een Grote Oen was. Voorbeelden?
De eerste - en laatste!!!! - keer dat ik heel trots een nieuwe rits in een jeans had gezet (heel lang geleden), bleek ik de onderkant en de bovenkant van de jeans muurvast op elkaar gestikt te hebben.

En tijdens een vakantie breide ik opgewekt dagenlang aan een Châle ‘Bohême zonder te merken dat die een rechthoek werd in plaats van een driehoek. De sjaal ligt al jaren te wachten op een herkansing ...

Dit is nog maar een kleine greep uit mijn 'heldendaden' uit het verleden. Nu ben ik bezig aan een heel leuk werkje (in een volgend bericht meer daarover) waarvoor ik meters en meters klittenband nodig heb. De verkoopster had de verschillende slierten netjes bij elkaar gebonden maar ik had het goedje achteloos laten rondslingeren. Niet slim! Hoe het kon weet ik niet - zijn er trollen in mijn huis? - maar de klittenband deed zijn naam alle eer aan: zonder dat ik er echt mee bezig was geweest bleken de banden in een bijna onontwarbaar kluwen verstrikt te zijn geraakt.

Gelukkig dat ik niet onder tijdsdruk zat, want het ontwarren van deze Gordiaanse knoop heeft heel wat tijd gekost. (De knoop doorhakken zoals Alexander de Grote deed, leek mij geen optie). En zoals gewoonlijk ben je dan niet zozeer ontzet over de fout zelf dan wel over je eigen ondoordachtheid of onhandigheid.

Bron: Knots in Art (hier gebaseerd op Ashes van Edvard Munch)

Zeker als een paar dagen later blijkt dat jij (of de trollen????) de boel weer in de soep hebt (hebben) laten lopen. Dit keer met nog een extra lint erbij ...

Zijn jullie perfect of komt dit soort dingen ook wel eens  bij jullie voor???

Paris, je t'aime (slot) - tastbare liefde

En dan natuurlijk de buit! Daar gaat het toch om. De verkopers in de Souk van Marrakesh roepen als ze een Nederlands accent horen, 'kijken, kijken, niet kopen!'. Maar dat was zeker niet het geval in de Parijse Handwerksouk, ook wel bekend als 'l Aiguille en fête.
Daar gaan we: ik ging naar  Parijs en ik kocht ...
... de kit Mini boite  à fleures van Facile Cécile:

Foto: Cote passions

... de kit Leçon de points - débutant van Un chat dans l'aiguille - een stoffen boekje om verschillende borduursteken te leren.

... en natuurlijk een heleboel boeken. De keuze was moeilijk, in Frankrijk verkopen ze zooooveel mooie handwerkboeken. De keuze viel op:
Trésors chinés van Annie Feuillebois (nu kan ik helemaal geen snippertje stof of kant meer weggooien).

Bordures de perles au crochet et à l'aiguille. Een typisch Turkse techniek maar hier beschreven door Japanners. (De mooiste stand van Provençaalse boutis op de beurs was overigens ook van een Japanse, meer bepaald van Kumiko Nakayama.)

En Cadeaux Feutrés van Facile Cécile, een hors- serienummer van Quilt Country.

Tenslotte kocht ik nog mooie draadjes voor mijn nieuwe kantklospassie.
Een paar van deze prachtige strengen bij de stand van Scharlaeken uit Brugge.

En klosjes Fil au Chinois. Ik kende dit merk niet maar werd meteen verliefd op de mooie verpakking. Op de website lees ik dat dit garen tot het begin van de twintigste eeuw een van de bekendste garens was in Europa en handwerkofielen het mythisch mooi vinden. Nu ben ik nog blijer met mijn mythische Chineesjes!

Foto: Jookies

Tjonge, jonge zal je zeggen. Wat heb jij veel uitgegeven. Klopt. Ik schreef toch al dat mijn portemonnee na de beurs onrustwekkend dunner was? En het strafste is eigenlijk dat ik, weer in het centrum van Parijs, te gierig was om een euro (1 euro!!!) uit te geven bij de luxueuze Point WC - un espace de toilettes publiques « haut de gamme » met tientallen kleurtjes WC-papier in het winkelcentrum Carrousel du Louvre.

Een mens zit soms raar in elkaar ...

Nagekomen bericht
Sabine, die zelf geen blog heeft, was ook op de beurs en stuurde mij een heleboel mooie foto's, o.a. van dit elegante pakje dat ik zo zou willen hebben (eerst wat afvallen dan) ...

Paris, je t'aime (2) - kostbare liefde

Ach mijn duifjes, ik ben in het paradijs geweest. De vreugde bij het ontwaren van de eerste heerlijkheden was groot, het afscheid na vele uren smartelijk en mijn arme portemonnee onrustwekkend dunner.

Ja, zij en zij hadden het vermoed: ik ben tijdens mijn verblijf in Parijs naar de Aiguille en fête, een grote en grootse handwerkbeurs in La Grande Halle de la Villette geweest.
Ik zag veel borduurwerk - de Fransen zijn zoals bekend vooral dol op linnen met rode kruisjessteken.

Maar tot mijn vreugde was er toch ook behoorlijk wat kantwerk zodat ik mijn nieuwe liefde kon voeden.

Ik kon het niet laten een foto te maken van de stand van de winkel waar zij met overgave werkt.

En natuurlijk kocht ik wat bij Facile Cécile. Kennelijk ben ik niet te enige die erg van haar ontwerpen hou. Een groot deel van de kits was al uitverkocht - misschien maar goed ook voor mijn arme portemonneetje ...

Uiteraard was er ook hier een stand voor een Goed Doel:

Het nut van deze recordsjaal is mij eerlijk gezegd een beetje ontgaan. Hij lijkt mij niet zo praktisch ...
Uiteraard bestond het publiek voornamelijk uit vrouwen - een enkele pakezel uitgezonderd.

Een aparte kanttentoonstelling was om te smullen. Ik pleit voor algemene invoer van kanten hesje voor klaarovers:

De patchworks van Lucile Dupeyrat zijn adembenemende sprookjes.

En de breisels van Sophie dalla Rosa glimlachen je toe.

Ik wierp nog een laatste blik - figuurlijk dan - op de beurs en moest daarna het paradijs weer verlaten ...

Met een heerlijke buit - dat gelukkig wel!