Gisterenochtend een tuin vol sneeuwomrande takken en diepdoorbuigende bloesemstruiken.
Na een paar uur een strakblauwe hemel en in alle tuinen het gegorgel van smeltend ijs. Terwijl heel Nederland vastloopt, zit ik in de zon met de vensters open. De pret is gauw over: weg zon, weg blauw lucht, de hagelstenen kletteren in snoeren naar beneden.
Maar de viooltjes in de tuin schudden de sneeuw en hagel onbekommerd van zich af. En helemaal onbekommerd is het geborduurde viooltje van de Petit dictionnaire des symboles.
Het viooltje (Pensée) is een symbool voor herinnering en voor nederigheid.
In het gedicht van Goethe verzucht het viooltje: 'ach was ik maar een kwartiertje lang de mooiste bloem van de natuur - net zo lang tot het mooie herderinnetje mij aan haar boezem heeft gedrukt.' Helaas: het herderinnetje ziet het viooltje niet eens staan en vertrappelt het. En het nederige viooltje is nog verheugd ook omdat het sterft onder haar voeten. Als dat geen (gekwelde) liefde is ...
Das Veilchen
Ein Veilchen auf der Wiese stand
gebückt in sich und unbekannt;
es war ein herziges Veilchen.
Da kam eine junge Schäferin,
mit leichtem Schritt und muntern Sinn,
daher, daher
die Wiese her, und sang.
Ach! Denkt das Veilchen, wär ich nur
die schönste Blume der Natur,
ach nur ein kleines Weilchen,
bis mich das Liebchen abgepflückt
und an dem Busen mattgedrückt.
Ach nur, ach nur
ein Viertelstündchen lang!
Ach! Aber ach! Das Mädchen kam
und nicht in acht das Veilchen nahm,
zertrat das arme Veilchen.
Es sank und starb und freut sich noch:
und sterb ich denn, so sterb ich doch
durch sie, durch sie,
zu ihren Füßen doch.
Johann Wolfgang von Goethe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten