Dolce vita

Ik heb de zon gezien! Zo krachtig was ze dat we 's ochtends al moesten vluchten onder de ombrellone van vrienden - die zoals de meeste Italianen elk jaar naar la stessa spiaggia en stesso mare (hetzelfde strand aan dezelfde zee) gaan.

Luie stranddagen, enkel onderbroken door een lunch met parmigiana van Mama Enrica of een duik in de azuurblauwe Adriatica. Maar dan wel scherp in het oog gehouden. De zee is weliswaar rimpelloos en loopt zacht af maar als je op kniehoogte in het water bent, passeer je het dreigende bord Limite Aque Sicure.
Actieve dagen in de bergen. Bergdorpjes die volledig uitgestorven lijken tot het uur van de passegiata. Dan bruisen de straten van leven - jong en oud flaneert, discuteert en gesticuleert. Nu de hitte voorbij is, lopen we langs de etalages van de vele uitnodigende winkeltjes. De pasticcheria's met hun heerlijke koekjes en taartjes. En elk stadje heeft wel een mooie handwerkzaak - bijvoorbeeld met gehaakte gebakjes in de etalage.
Ook de kleine bergwegen zijn verlaten - kuddes ezels en schapen kunnen rustig passeren. Er is geen herder te bekennen. De schapen worden bijeengedreven door een kleine, rustige maar vastberaden herdershond. En nergens touristen. We rijden uren over de zinderende wegen
zonder een buitenlands nummerbord te zien, maar ook nauwelijks plaatselijke mensen. We wandelen uren alleen langs bergbeekjes die murmelen en watervallend huppelen onder schaduwrijke vijgenbomen.
Ah! La dolce vita!