Award

Van haar kreeg ik een Kreativ Blogger Award. Ik ben zeer vereerd en tegelijk erg verlegen. Maar ook trots dat de award van Marcella komt. Zoals je op haar weblog nuttig en fraai kan zien is zij een fee die de mooiste handwerken in de fijnste technieken maakt. Marcella, heel erg bedankt!
Eigenlijk hoor ik nu vijf anderen te nomineren voor een award. Maar ik zie dat een aantal potentiële kandidaten (waaronder Marcella natuurlijk) net een award gekregen hebben. Ik geef de award daarom aan twee blogster die het zeker verdienen: Chatelaine en Mariecus Bruyn.
Marianne van Chatelaine is een onverwoestbare optimiste. Zij brengt vast de ergste zuurpruim aan het lachen. Ze maakt niet alleen mooie dingen, ze brengt ze (zeker haar gehaakte beesten!) ook tot leven. Mariecus Bruyn aarzelt niet ook over de hobbels in het leven te schrijven. Zij neemt je mee op lange wandelingen en laat je anders tegen de dingen aankijken. En ze houdt ons al lang in spanning met haar groeiende bloemenkleed dat haar tuin zal opfleuren ...

Een Award schept ook de verplichting even stil te staan bij het waarom van bloggen. Bij mij begon het met een toevallig bezoek aan Franse handwerkblogs. Ik bleek niet langer een 'eenzame handwerkster' - er was een hele wereld van mensen met dezelfde passie. Die het niet raar vinden dat je extatisch wordt van mooie stoffen, bijzondere steken, gekleurde wolstrengen, boeken met nieuwe technieken. Wat een verrassing dat er ook dichterbij, in Nederland en Vlaanderen een gemeenschap van blogsters bestond. Stap voor stap ben ik deze wereld binnen gegaan. Eerst als stille lezer, dan een voorzichtige reactie en tenslotte een eigen blog. Het surfen naar andere blogs maakt mij nederig: het is verbazend hoe sommigen de meest ingewikkelde technieken feilloos beheersen en anderen over een fantasie en artisticiteit beschikken waar ik enkel kan van dromen. En hoe hartverwarmend zijn de reacties die je op je blog krijgt. Ik hoop nog lang onderdeel te zijn van deze van zo'n vriendelijke, inspirerende wereld ...
(De illustratie - Elisabeth Gerhardt, nähend (nähendes Mädchen) - is van August Macke)

Cephalopod

Vandaag een paar uurtje vrijgenomen om aan het Noordzeestrand te ontsnappen aan de hitte. De zee was kouder en grauwer dan de blauwe, lauwe Adriatische zee waar ik zo kort geleden in zwom.
De vloedlijn was bezaaid met mooie schelpen - maar jammer genoeg niet met Cephalopods of andere gehaakte zeebeesten van Helle Jorgensen.

Juli: linde

Een pleintje in mijn buurt wordt overschaduwd door grote lindebomen. Na de hevige zomerregen roken de plassen bedwelmend naar verse lindebloesems. Door de geur neuriede Der Lindenbaum, een van de mooiste liederen uit de Winterreise van Schubert, in mijn hoofd.
De mooiste lindenlaan in Nederland is ongetwijfeld het Haagse Lange Voorhout. Deze laan inspireerden de bedenker van de tongbreker Leentje leerde Lotje lopen langs de lange Lindelaan. Maar ook Frederik de Grote toen hij de beroemde Berlijnse boulevard Unter den Linden liet aanleggen. De boulevard heeft veel van haar charme verloren, het lied Am Brunnen vor dem Tore blijft bekoren ...

Der Lindenbaum

Am Brunnen vor dem Tore
Da steht ein Lindenbaum;
Ich träumt' in seinem Schatten
So manchen süßen Traum.

Ich schnitt in seine Rinde
So manches liebe Wort;
Es zog in Freud' und Leide
Zu ihm mich immer fort.

Ich mußt' auch heute wandern
Vorbei in tiefer Nacht,
Da hab' ich noch im Dunkeln
Die Augen zugemacht.

Und seine Zweige rauschten,
Als riefen sie mir zu:
Komm her zu mir, Geselle,
Hier find'st du deine Ruh' !

Die kalten Winde bliesen
Mir grad' ins Angesicht;
Der Hut flog mir vom Kopfe,
Ich wendete mich nicht.

Nun bin ich manche Stunde
Entfernt von jenem Ort,
Und immer hör' ich's rauschen:
Du fändest Ruhe dort !
Wilhelm Müller

Op muziek van Frans Schubert, gezongen door de bariton Dieter Fischer Diskau.

Broches

Regen heeft ook z'n positieve kanten. Na zon & zee in het Zoete Italië had ik gehoopt nog een paar mediterrane dagen in onze Hollandse Zomertuin te kunnen doorbrengen. Helaas, de regen kwam bij bakken naar beneden. Ik was duidelijk weer in het Noorden en moest mijn vertier binnen zoeken. Toen ik de mooie pins van Elsita zag, was ik meteen verkocht.
In laatjes, kastjes, doosjes en tasjes vond ik vilt, haak- en borduurgaren, bedeltjes en kraaltjes. Om te oefenen maakte ik eerst een pin van Elsita na - de broche met het vogeltje in de boom. Daarna dicteerden de bedeltjes de tafereeltjes steek na steek. Het visje zwemt langs koraal en schelpenstrand. Het schip dobbert over de golven en onder de zon en de wolken. En het arme vogeltje zit gevangen in een kooi.
Na veel, heel veel oefenen, heb ik het frivolitéklossen weer onder de knie. Kon ik meteen kantjes maken in verschillende, bijpassende kleuren.
Tot slot een waarschuwing: als het zou kriebelen om ook aan de slag te gaan, het is een Verschrikkelijk Verslavend Werkje!!!

Groots breien

De ene borduurt kopjes. Voor anderen is the sky the limit. Het Utrechtse ontwerpbureau Muurbloem ontwierp de keramische 'knitted wall' tegels waarmee bovenstaand gebouw bekleed lijkt.
Stel je voor dat je dit zelf zou moeten breien. Het doet mij denken aan een uitspraak die ik ooit las: 'de wereld is klein, maar ik zou hem niet willen stofzuigen ...'.

My cup of tea!

Ook op theekopjes kan je borduren, tenminste als je Claire Coles heet ... (klik op 'porcelain')
Zal ik mijn eigen servies met boortje, naald en draad te lijf gaan?

Dolce vita

Ik heb de zon gezien! Zo krachtig was ze dat we 's ochtends al moesten vluchten onder de ombrellone van vrienden - die zoals de meeste Italianen elk jaar naar la stessa spiaggia en stesso mare (hetzelfde strand aan dezelfde zee) gaan.

Luie stranddagen, enkel onderbroken door een lunch met parmigiana van Mama Enrica of een duik in de azuurblauwe Adriatica. Maar dan wel scherp in het oog gehouden. De zee is weliswaar rimpelloos en loopt zacht af maar als je op kniehoogte in het water bent, passeer je het dreigende bord Limite Aque Sicure.
Actieve dagen in de bergen. Bergdorpjes die volledig uitgestorven lijken tot het uur van de passegiata. Dan bruisen de straten van leven - jong en oud flaneert, discuteert en gesticuleert. Nu de hitte voorbij is, lopen we langs de etalages van de vele uitnodigende winkeltjes. De pasticcheria's met hun heerlijke koekjes en taartjes. En elk stadje heeft wel een mooie handwerkzaak - bijvoorbeeld met gehaakte gebakjes in de etalage.
Ook de kleine bergwegen zijn verlaten - kuddes ezels en schapen kunnen rustig passeren. Er is geen herder te bekennen. De schapen worden bijeengedreven door een kleine, rustige maar vastberaden herdershond. En nergens touristen. We rijden uren over de zinderende wegen
zonder een buitenlands nummerbord te zien, maar ook nauwelijks plaatselijke mensen. We wandelen uren alleen langs bergbeekjes die murmelen en watervallend huppelen onder schaduwrijke vijgenbomen.
Ah! La dolce vita!

Effe weg

Ik ben een paar daagjes weg.
De letters op de foto zijn niet geborduurd - wel geprint in een kruisjessteekletter. Via verschillende websites kan je gratis kruisjessteekfonts downloaden. Bijvoorbeeld Home Sweet Home via deze site.

Opfriscursus frivolité

Ik ga een paar daagjes op reis (vakantie!) en neem natuurlijk iets te handwerken mee. Het moet iets kleins zijn want we zullen waarschijnlijk wat rondtouren. Dus geen borduurwerk voor lome & luie uren onder een schaduwrijke boom.
Ik denk dat ik het frivolitétasje meeneem dat ik hier reeds liet zien. Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog 'gefrivoliteet' heb, daarom was ik de slag kwijt. Gelukkig vond ik een aanschouwelijke les:
les 1: de basissteek

les 2: picots

les 3: herhaling en picots verbinden

En als dit nog niet duidelijk genoeg zou zijn staan hier instructieve tekeningen.
En nu ga ik oefenen ...

Zeemeermeisje

Een mooie zeemeermin voor een meisje dat drie jaar wordt.
Een leuk tussendoorwerkje, snel gehaakt met een van deze gratis patronen [klik] en [klik] en [klik] en wat restjes katoen.
En een cadeautje moeten natuurlijk ook mooi verpakt worden.

Baardalfabet

Eigenlijk is een baard iets heel gewoons: haargroei op de onderkaak van een man.
Toch wordt er vaak een speciale betekenis aan gegeven. De Germanen schoren overwonnen koningen en prinsen kaal en ontdeden hen van hun baard om hen te vernederen. Een baard wordt vaak geassocieerd met mannelijkheid en kracht zoals in het lied "...al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn...".

Een beetje hippie droeg in de jaren zeventig een baard. En volgens fundamentalistische islamieten zoals de Taliban is het laten groeien van de baard waajib (een vereiste) en het scheren of bijknippen h'araam (verboden) voor alle mannen.
Maar baarden kunnen ook gewoon een alfabet vormen zoals op de tekening van TimYarzhombek.
Saskia attendeerde mij op onderstaand filmpje waarin de zangers van Fungus - met jarenzeventigbaard - hetzelfde lied dertig jaar geleden zong.

Keti Koti

Op 1 juli wordt herdacht dat Nederland de slavernij afschafte op 1 juli 1863. Het is een grote feestdag voor Surinamers en Antillianen. In Suriname heet deze dag officieel “Dag der Vrijheden”. Maar de gebruikelijke naam is Keti Koti, de gebroken ketenen, of "emancipatie dag" - in het Surinaams Manspassie. Ook in Nederland wordt de bevrijding van de slaven in veel steden uitbundig gevierd. Er wordt veel gedanst en gedronken, veel vrouwen doen hun mooiste 'koto' aan en binden een mooie 'agnisa' rond het hoofd.
Vorig jaar was ik op 1 juli op Curaçao voor een conferentie. In hetzelfde gebouw werd een workshop gehouden over creoolse hoofddeksels. In de hal stonden tafels met traditionele Surinaamse en Antilliaanse kleding. De vrouwen achter de tafels droegen mooie kotomisi kostuums en angisa’s. Ze vertelden honderduit over de betekenis van de traditionele kleding. Kotomisi (Koto = rok; misi = juffrouw) verwijst zowel naar de dracht als naar de draagster ervan. De slavenkotomisi op de grote foto bovenaan kreeg ik vorig jaar voor mijn verjaardag van mijn Surinaamse collega.
In de volgende blogs meer over de koto en over de angisa. Er zit een wereld van betekenis achter – het zijn duidelijk geen gewone wegwerpmassaconsumptiekledingstukken ....