Op het Geheim Eiland is weinig vertier en moet je jezelf vermaken op het ritme van de zon en de zee maar vooral van de wind. De
Sirocco die hete en droge lucht aanbrengt uit de Sahara, de
Ponente die regen brengt ('
che porta aqua') of de
Maestrale die de zee woest opzweept en de boten terug de zee indrijft. Dagen om lui op het strand te liggen, dagen om het wild gebeuk van golven op de zwarte rotsen gade te slaan en dagen om te schuilen voor regen, bliksem en donder.
Vorig jaar beschilderde ik stenen met vissen, zeemeerminnen en zomaar-wat en liet ze (met mijn mailadres) achter in het zand, hopend op verbaasde (blije?) vinders [
KLIK].
Maanden later mailde Lukas uit Duitsland dat hij een steen had gevonden. Hij stuurde zelfs een fotootje mee. Gevolg: een GroteGlimlachGevoel!
Zo'n GroteGlimlachGevoel smaakt naar meer. Nu ik weer op het met lavastenen bezaaide strand was, begon ik met het achterlaten van een raar mannetje.
't Was
a man with a plan: de vinder en mijzelf blij maken. Daarom schreef ik op de achterkant een boodschap en een e-mailadres.
Er volgde al gauw een gekko in Aboriginalstijl (tenminste, dat was de bedoeling).
En toen was het hek van de dam en kwam er een grote mateloosheid over mij. Al gauw kropen stoeten beesten langs de branding en over stapels stenen. Ik had veel plezier (maar zoals jullie kunnen zien ben ik geen getalenteerd tekenaar).
Ter variatie het bloemmotief van de zomerjurk die ik aanhad ...
en iets kantachtig.
De vorm van deze stenen vroeg om Matroesjka's.
En ja hoor: het werkte. Dit keer moest ik geen maanden wachten. Nog op het eiland - zelfs op een wild, geheim en afgelegen eiland is tegenwoordig Internet - kreeg ik van Susann F. een mail met de boodschap 'I found your rock!'
Deze dus:
En een paar dagen later van Naomi D die haar steen meegenomen had naar Wales:
Groot GroteGlimlachgevoel!!
Nu ben ik terug in onze moerasdelta. Nergens een steen te bekennen, enkel aarde en zand - moeilijk te beschilderen. Dus maar terug naar 'software' als wol, stof en papier?
Inmiddels zie ik zwiepende takken en hoor ik rammelende ramen. Ik lees over herfstwind, windvlagen, storm. Maar hoor niet hoe die wind heet en waar die vandaan komt. Is het de Maestrale, de Ponente of misschien de Libeccio, de zuidwestenwind die uit Libië komt en zorgt voor hoge zee en hevige regenbuien?
Wees voorzichtig morgen!
14 opmerkingen:
Ik herken het kleurenpalet van l'heure bleue op de beschilderde stenen. Enig bericht, geen flessenpost maar stenenpost.
Geweldig jouw stenenberichtjes. Ik zit hier zelfs met een glimlach. Wat heb je de volgende keer in petto? ;)
ik wou, ik wou, dat ik ook zo'n steentje vond ;-)
Juist de eenvoud maakt die stenen leuk
Geweldig hoe jij mensen weet te raken en weet blij te maken! Ons lezers dus nu ook weer :))! Lieve groet!!
Ik weet ook niet uit welke hoek deze wind waait.., maar ik krijg van jouw stenenproject ook een hele grote glimlach! En volgens mijn lief heeft iedereen een 'tekentalent'....
Ook ik werd steeds vrolijker toen ik je post las en ik betrap me er op dat ik het zou willen zijn die zo'n steen gevonden had.
Zo origineel en zoveel vakantievrolijkheid, je bent een kei en ik vind dat je heel goed kan tekenen.
Liefs
Hermine
bijzonder! je weet de juiste snaar te raken bij mensen met je lieve acties! groetjes Petra
Wat leuk om zo'n steen te vinden.Weer heel anders dan een briefje in een fles.
Ik zou je ook meteen een mailtje sturen.
Een post om vrolijk van te worden. elke reactie is een huppeltje waard :)
Geweldig al die reacties. En... volgens mij was het beschilderen ook heel leuk. De mooie traditie om een steen op een graf achter te laten gebruik ik regelmatig bij het graf van m'n vader.
ohhh :-) wat een leuk tijdverdrijf en wat spannend om op toch iets van de vinders te vernemen ...
De persoon die een steen vindt, neemt een prachtige herinnering mee naar huis en zal de kleurrijke steen thuis een mooi plekje geven.
Geweldig!!!
Wil ik ook wel vinden:)
Die mails die je krijgt zijn dan super he! Groetjes Els (van de vissen)
Een reactie posten