Foto: Ines Pellegrini la donna di 98 anni scampata per tre volte al terremoto Vandaag - Goede Vrijdag - was het in Italië een dag van nationale rouw na de zware aardbeving van maandag in de Abruzzen. Zeker 291 mensen zijn om het leven gekomen, ca 1500 gewond, en 28.000 dakloos. Ik ben zelf vrij claustrofobisch, de gedachte alleen al om uren, dagen onder het puin te wachten en te hopen op redding ...
Wat doe je om in extreme omstandigheden niet allen fysiek maar ook psychisch te overleven?
In zijn boek Goethe in Dachau vertelt Nico Rost dat niet alleen eten en drinken levensnoodzakelijk zijn. Ook iets immaterieels als literatuur is nodig om de drang tot overleven niet te verliezen in de horror van een concentratiekamp.De 98-jarige Ines Pellegrini werd ongeveer 30 uur na de beving vanonder het puin gehaald in het dorpje Tempera. Hoe had zij die horror overleefd? Ik was onder de indruk van de kalmte waarmee signora Ines - die twee oorlogen en veel persoonlijke moeilijkheden had doorstaan - de TV-ploeg antwoordde: «Ho lavorato, ho fatto l'uncinetto». Volgens de Nederlandse pers had ze al breiend (fout!) en volgens de Duitse pers al hakend (correct!) op haar redding gewacht ...
Misschien altijd maar een boek of handwerk binnen handbereik houden? Je weet maar nooit wat het lot in petto heeft ...
En voor nu: ti ammiro profondamente, ammiro il tuo coraggio, ammiro la tua forza, signora Ines! (ik bewonder je mateloos, ik bewonder je moed en je kracht, mevrouw Ines!)
6 opmerkingen:
Ja zoals ik al schreef had ik dit logje eerst gelezen en nu ik terug kom van het gehaakte toilet zie ik de kracht van deze vrouw nog duidelijker en vraag me af hoe zíj op zo'n toilet uit het vorige logje zou reageren. Wat een afgrijselijke belevenis en wat een voorbeeld voor ons verwende luitjes die nog geen oorlog hebben meegemaakt, laat staan een aardbeving als deze.
Net wat te veel italiaans voor mij, ik kan het 'un po'.
Geweldig he, ik vind het zo heerlijk. Geen sensatie, gewoon haken.
Fijn dat 'de media' ook eens iets positiefs laat zien.
Maar het moet er omheen verschrikkelijk zijn...
Zeer knap hoe deze mevrouw haar verhaal vertelt op haar leeftijd. Een klein lichtpuntje tijdens alle ellende in Italië.
Ik vraag me af of ik wel zo rustig zou kunnen blijven. Ik moet niets van tunnels of wat dan ook in die aard hebben. Ruimte, lucht en licht zijn voor mij belangrijk.
Ik zag mevrouw op de tv. Heel bijzonder !
Ik zag haar in 't journaal, wat een survivor. Mijn Italiaans is niet zo best dat ik de foute vertaling had ontdekt, wel vond ik het opmerkelijk dat ze al handwerkend de tijd had doorgebracht, prachtig!
marcella
nuttigenfraai.web-log.nl
Wat een dappere vrouw, die als ik het goed begrijp in haar lange leven al meer heeft meegemaakt: o.a. WO I en WO II.
Hier stond een foto in de krant van een oudere mevrouw die haar dochter en kleindochter had verloren door de aardbeving...
Ik geloof wel dat met iets bezig zijn je in barre omstandigheden rust en kracht kan geven, net als bijv. Charlotte Salomons die schilderde als een bezetene in WO II...
Een reactie posten