Juni: klaprozen

In bermen, tussen het koren EN in mijn tuin, bloeien de klaprozen. Ondanks de regen is het toch juni!
De klaproos heeft twee gezichten. Er is het zomerjuffertje dat met haar scharlakenrode jurkje verleidelijk danst in de zomerzon. Zoals in het schilderij Les Coquelicots à Argenteuil van Monet. Of in het gedicht Klaprozen van Fakir Baykurt, te lezen op een muur in Leiden.

Boven de onmogelijkste aarde
heffen zij het hoofd,
door het daglicht gewekt,
en wiegen zich met vreugde
in de opkomende wind.

lees verder [klik]
Maar de bloem heeft ook een donkere kant. Vroeger dacht men dat de klaproos groeide op de plaats waar iemand vermoord was en dat het bloed de bloembladen rood kleurde. Daarom zouden er zoveel klaprozen bloeien op slagvelden. De echte reden hiervoor is echter dat de zaden van klaprozen pas kiemen als ze aan licht worden blootgesteld – bijvoorbeeld op omgewoelde slagvelden. In mijn blog van 11 november schreef ik al over de poppies als symbool van gesneuvelde soldaten. In deze blog staat ook het prachtige gedicht In flanders fields.

In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row (...)

Op de schilderijen in Anselm Kiefer's tentoonstelling Aperiatur Terra zie je duistere, opengereten landschappen. Het enige dat oplicht zijn klaprozen. Hoewel dof, zijn ze toch een teken van hoop en vernieuwing. 'Aperiatur Terra', verwijst naar Aperiatur terra et germinet salvatorem, et iustitia oriatur simul (Jesaja, 45:8: ‘laat de aarde zich openen. Laat hemel en aarde redding voortbrengen en ook het recht doen ontspruiten.’).

Maar als ik de klaproos gracieus zie dansen in de wind, denk ik toch vooral aan zomer, aan lome dagen en de zang van merels. Misschien omdat ik nooit een oorlog van nabij heb gekend?
[Het patroon van de gebreide klaproos vond ik in Knitted Embellishments.]