een zeer zoet vermoeden van de zon

Er is geen ontkomen meer aan: de lente breekt schoorvoetend door. De knoppen van de Japanse kerselaar en de ranonkelstruik smachten naar zon om open te breken. En verscholen in de klimop achter in onze tuin moet wel een nestje verborgen zijn - het merelmannetje verjaagt agressief roodborstjes, lijsters, meesjes of mussen die iets te dichtbij komen.
Het vogelkoppeltje op mijn borduurlap is iets vriendelijker. Het is dan ook een oud & verlaten paartje. Niets zon en lentelucht voor hen: zij zitten al jaren, neergevlijd op een halfgeborduurde merklap, opgesloten in een donkere la. Uit medelijden heb ik ze er vandaag uitgelaten zodat ook zij even kunnen genieten van een zeer zoet vermoeden van zon ...

Voorjaarsverwachting
Wat zijn ze schoon, de schemerige dagen
Die niet meer grijs en nog niet paarlemoer
Zijn durven, alsof er een lichtschijn voer
Door een groot ademen, dat met zijn vlagen
Van ijle blankte langs ons henenstrijkt,
En even staat en langzaam witter wordt,
En dat een bal en een geschitter wordt
En 't effen grijs doet glinsteren, - wijkt.

De tuinen doen nog niets dan ademhalen,
Maar diep en zwaar, alsof er reeds een dwalen
Van wakker wezen in hun slaap begon,
Alsof er reeds bewegen en een kentelen
Is aangevangen om naar 't licht te wentelen
In een zeer zoet vermoeden van de zon.
Willem de Mérode.