Theodóra en het Geheime Eiland

Mevrouw l' Heure Bleue is druk bezig met koffers uitpakken, wassen, ondergelopen kelder leegscheppen, werkmail lezen, Oude Moeder bezoeken, verhuisdozen Verre Zoon inpakken, enz... Ik denk dat ze nog even geen tijd heeft om te bloggen. Maar het is hier al zo lang stil en ik (Theodóra, je kent mij toch wel?) heb zo'n zin om wat met jullie te babbelen over mijn vakantie op het Geheime Eiland. Bijvoorbeeld over een wandeling tussen vulkaanwand en aquamarijnblauwe zee.

Overal bloeide wilde venkel, bougainvillea en kappertjes. En blauwe, witte en gele bloemen waarvan ik de naam niet ken. Ik heb een mooi boeketje geplukt en bij de Madonna in haar kapelletje gelegd. Ze lijkt er blij naar te kijken.

 

Tijdens de wandeling zakte de zon steeds dieper in het water. Zo'n postkaartachtige ondergaande zon blijft magisch en prachtig. Ik had daar lang kunnen zitten dromen.

Maar naar het vulkaanspektakel kijken terwijl je rustig van een biertje geniet is ook niet slecht.

't Is ook niet slecht om weer thuis te zijn. Maar toch heb ik alweer heimwee naar het Geheime Eiland waar tijdens het Blauwe Uur een rozerode horizon de blauwe omhelzing van zee en hemel doorweeft.

Hoe groot kan een verlangen groeien
opdat het niet sterft
van honger of van dorst
onder een onverschillige hemel?
Nog hangen er flarden licht in de lucht
vreemde vormen, transfiguraties
en een duizeling van blauw
overrompeld door het rood

- onaangetast nog?

© Germain Droogenbroodt
uit: Tegenlicht
Point nr. 66