Andalusie

Een paar daagjes weg naar Andalusië. Waar de Spaanse Schonen nu weggedoken zitten aan de haard. De luchten grijs zijn als in het Noorden. De fonteinen rusten voor de winter en de olijfbomen ratelen in de wind.
Maar alleen al de klank van de steden Granada en Cordoba doet verlangen naar de geur van saffraan, de muziek van flamencogitaren en de gedichten van Frederico Garcia Lorca. En maakt nieuwsgierig naar wat rest van het het glorieuze al-Andalus, de zeven eeuwen van vredig samenleven van moslims, christenen en joden, een tijd van ongekende tolerantie en bloei van kunst en wetenschappen.
Mooi Andalusië maar ook arm Andalusië waar de aarde nog steeds weent om de vele, te vele onschuldige doden in haar ontstuimige geschiedenis ...
De Profundis
De honderd gelieven
zijn eeuwig ingeslapen
onder de dorre aarde.
Lange rode paden
gaan door Andalusië.
Córdoba heeft groene gaarden
vol olijfbomen om kruizen
ter herinnering te plaatsen.
De honderd gelieven
zijn eeuwig ingeslapen.
(Uit: Federico García Lorca, Voor duizend verliefden van hart, vertaald door Barber van de Pol)