Zomer!

Het is zomer! Volgens Welingelichte Kringen begon de zomer gisteren om 23 u 59. De voorbije nacht was de kortste van 2008 - en deze dagen dus de langste van het jaar.
Wat zou het heerlijk zijn om tijdens de lange zomerdagen wat vaker lui liggend in het gras naar de lucht te staren en naar het zeilen van de wolken. Misschien moet ik mij lid maken van de Cloud Appreciation Society ... In het manifesto van deze Society staat dat de wolken het gemoed van de atmosfeer uitdrukken en de poëzie zijn van de natuur. Hun schoonheid is voor de dromers en er naar kijken een weldaad voor de ziel.
Maar soms - zoals in het gedicht De Wolken - van Martinus Nijhoff stemmen ze ook weemoedig ...


De Wolken

Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag

En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder -
De wond'ren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.

Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide -
Martinus Nijhoff