woensdag 22 februari 2012

Theodóra était à Paris

Dat Theodóra een ondernemende meid is, wist je misschien al. Herinner je je haar reisje naar Aruba nog? Nu was ze ineens verdwenen naar Parijs. Notabene in hetzelfde jurkje dat ze op Aruba droeg. Met blote armen en benen rondlopen in de Jardin du Luxembourg terwijl het water in de fontein bevriest, was niet zo'n goed idee. De 'free hug' van een groot roze konijn gaf al wel wat menselijke warmte,
maar echt opwarmen deed ze pas in de keuken van het huis van de familie Nissim de  Camondo (een elegant juweeltje!).
Maar waarom was Theodóra nu in Parijs? Wel, ze had gehoord dat haar geestelijke moeder op de Aiguille en Fête zou zijn. Tja, dan is er natuurlijk geen houden aan. Je begrijpt dat ze heel ongeduldig was toen ze lang moest aanschuiven voor ze binnen kon. Gelukkig waren er oude affiches van Modes et Travaux om haar af te leiden.
 Binnen werd ze overweldigd door het groot aantal stands. Wat een rijk aanbod aan heerlijkheden!
Ze zag de papier-maché poppen van Julie Arkell in het echt,
las de wensen voor de slachtoffers van de tsunami in Japan op de Couvertures de l’Amitié,
en kon niet aan de verleiding weerstaan een kit te kopen bij Facile Cécile.
En toen eindelijk, eindelijk, stond ze oog in oog met haar geestelijke moeder, Hélène Magnússon - 'The Islandic Knitter.
't Was een kleine teleurstelling dat de stand zowat uitverkocht was. Theodóra kon dus geen Ijslandse wol kopen om meer adequate, aan het seizoen aangepaste, winterkleren te breien. Maar des te groter was de vreugde toen ze haar tweelingzusje en nichtjes Henrietta, Nanako en Olivia zag.
De emotie van het weerzien was zo groot dat Theodóra week werd in de knieen en liefst naast dat naarstig breiende vrouwtje was gaan zitten.
Maar gelukkig kon ze toen al bijna een einde aan haar bezoek breien.

zondag 19 februari 2012

Ik kreeg vleugels!

Gevonden bij Retrospace
Eigen lof stinkt, maar als anderen je lof toezwaaien, krijg je vleugels en ga je een beetje zweven. Dat deed ik dan ook toen ik, samen met vier anderen, de Liebster Blog Award kreeg van Lupineke. Dank je wel, wat een vreugde, wat een eer!
De Liebster Blog Award wordt gegeven aan blogs met minder dan 200 volgers. Het is de bedoeling dat je de award doorgeeft aan 5 andere blogs. Ik vind kiezen veel te moeilijk, er zijn zoveel mooie, inspirerende, leuke blogs. Waarom wel aan die en niet aan die? Ik slinger de Liebster Blog Award dus met een brede zwaai cyberspace in en hoop dat hij in zijn vlucht veel blogs raakt ...
Laat je het even weten als de award langs jouw blog is gescheerd?

woensdag 15 februari 2012

Si Amore!

Ja, hij kan wel romantisch zijn, meneer l' Heure bleue. Koos zomaar Saint-Amour uit voor een Valentijnetentje. Maar geen nood als je geen romanticus in de buurt hebt. Gewoon goed opletten, de liefde ligt gewoon op straat,
op het strand,
of hangt in bomen.
Soms is hij zo vurig dat hij sneeuw doet smelten.
En wie weet is die boodschap op de muur wel voor jou - van een Geheime Aanbidder!
 Kortom: de Liefde is overal - als je hem weet te zien!
Geloof mij maar want ik maakte alle foto's zelf ...

maandag 13 februari 2012

The wind in the trees is talking in tones - {een wieg voor Secundo 2}

En hoe ging het verder met het bekleden van de wieg voor Secundo?
Bij het nadenken over het HOE, was een ding belangrijk. Baby'tjes zijn lief, zoet, schattig en aandoenlijk - maar ze willen wel eens plassen, poepen en spugen. De wiegbekleding moest dus makkelijk te verwijderen en te wassen zijn. En ja - dan is klittenband heel handig! Ik laat de stappen hier even de revue passeren - dat kan toekomstige MaMa's en oma's (en PaPa's en opa's???) heel wat hoofdbreken besparen ...
Stap 1: het omwikkelen van randen & bogen liet ik in het vorige bericht zien.
Stap 2: de 'klittenbandlapjes'
Het zou natuurlijk het makkelijkst zijn als je de stof gewoon over de rand kon heenvouwen. Maar met al die obstakels - handvatten, bogen - moest een list verzonnen worden. Dat werden lapjes met klittenband.
Stap 3: tuigage
Een wieg is een beetje als een zeilschip: er is een ingewikkeld systeem van linten nodig om de kap op te zetten of neer te laten. Hier gebeurt dat met twee linten die vooraan met klittenband worden vastgezet, door ringen onder de eerste boog doorgaan, op de volgende bogen met klittenband worden  vastgezet en samen komen in een ring achteraan de wieg - waar ze ook met klittenband verankerd worden. Slim, nietwaar ;)
Stap 4: binnenwieg
Voor de binnenwieg gebruikte ik witte piquestof met een boord van groen-wit-geruite stof. Om de stof strak te trekken stikte ik elastiek in de hoeken onderaan. En natuurlijk gebruikte ik klittenband - meters alweer - om de binnenwieg aan de rand te bevestigen. De binnenwieg wordt (vertikaal) gesloten aan het voeteneind zodat hij makkelijk verwijderd kan worden.
Stap 5: het buitenrokje
Een beetje frivoliteit kan wel - maar je mag natuurlijk niet overdrijven. Daarom een simpel buitenrokje voor de buitenkant van de wieg. Alweer met meters klittenband aan de rand vastgemaakt. Bovenaan een lief lintje voor een lief accentje en onderaan een contrasterend lintje voor de afwerking.
Het rokje wordt aan de achterkant met klittenband gesloten. 
Stap 6: de kap
Over die kap moest ik lang nadenken. Hoe doe je dat??? Tot ik doorhad dat ik een halve cirkel moest knippen en de kap dan maar - op hoop van zegen - over de bogen-met-klittenband heen draperen en met klittenband over de eerste boog heen vastzetten. Met een rokje onderaan tegen de tocht.
En ter versiering wat 'frummeltjes' aan de opening. Met dank aan mijn Berninaatje dat mij werkelijk bijzonder tot steun is geweest bij dit uitdagende wiegavontuur.
Stap 7: borduurseltje
En toen ontbrak er nog iets. Iets dat het geheel zou afmaken. Juist: een borduurseltje. Een PaPa, MaMa en baby'tje uit het Dierenrijk. Gemaakt uit wolvilt en geinspireerd op een lapje stof.
Misschien zou ik nog verder gewerkt hebben. Je kent dat wel - eens je bezig bent, blijven de invallen komen - maar de PaPa en MaMa van Secundo kwamen de wieg ophalen. Niet verwonderlijk na de vroegtijdige komst destijds van Prima Elena.
Dus: ziehier het afgewerkt product: de wieg van Secundo - klaar voor de zachte landing in dit aardse bestaan ...
Al bij al heeft het bekleden van de wieg heel wat uurtjes gekost. Maar ik was niet alleen. Leonard Cohen de oude bard zong met zijn lage stem Lullaby in mijn oor, een van de liederen op zijn nieuwe CD,  Old Ideas - terwijl buiten de mensen schaatsten maar de stenen en de bomen zuchtten van de kou.
Sleep, baby sleep
The days on the run 
The wind in the trees is talking in tones
Lullaby

woensdag 8 februari 2012

Het mysterie onhuld - {Een wieg voor Secundo 1}

Het wordt tijd om Het Mysterie achter de Klittenband te onthullen. Dat mysterie is het tweede kindje van onze dochter-aan-zee en tevens ons tweede kleinkind - voorlopige werktitel: Secundo. Secundo wordt midden maart verwacht, de voorbereidingen zijn in volle gang.
Elena sliep als babytje in de familiewieg van vaders kant maar op Kerstdag werd haar nichtje geboren en de wieg verhuisde naar Parijs.
Weken voor Elena verwacht werd, kocht ik in de kringloopwinkel een wieg zodat ze ook in ons huis een warm nestje zou hebben. Ik was nog druk bezig met het strippen van een oneindig aantal 'affreuze' gele ruches, toen de kleine dame 6 weken te vroeg geboren werd.
Toen kwam het er natuurlijk niet meer van de wieg af te werken. Een babytje kan ook slapen in een mand met een wolkjesstof gewoon over de rand gedrapeerd. Gemakkelijk kan tenslotte ook.
Maar de mand wordt nu de 'hoofdwieg' van Secundo. Da's een serieuzere klus. Dat doe ik wel even, dacht ik. Niet dus. Het koste veel meer werk dan gedacht. Vooral het nadenken over een slimme 'architectuur' kostte veel tijd.
Zelfs de eerste stap, het bekleden van de rand en de bogen duurde uren. Eindeloos lange banden stikken, en alles netjes omwikkelen - aan de randen ook met fiberfill zodat het tere hoofdje van Secundo niet geblutst wordt bij eventueel botsen.
En waar blijft nu dat klittenband? Dat lees je in een volgend blog ...

zondag 5 februari 2012

Niets gebeurt tweemaal ...

In de NRC stond dat Doeschka Meijsing en  Wisława Szymborska door hun bijna gelijktijdig sterven, nu op een vreemde manier verenigd zijn. En dat ze op weg naar het Andere Leven zeker een borreltje met elkaar drinken.  Dat denk ik ook - 'lachend en elkaar omhelzend'.
Twee vrouwen met een uniek talent en een bewogen leven maar toch gestorven als onervaren senioren want zoals Wisława_Szymborska schreef: niets gebeurt tweemaal. Hoe oud we ook worden: geen enkele dag, geen enkele nacht is gelijk aan een voorgaande. Dat is eigenlijk een opwekkende gedachte: de dagelijkse treinreis naar het werk, de fietstocht naar de supermarkt, het wandelingetje in de buurt zijn eigenlijk 1 Groot Avontuur. Altijd iets nieuws te zien, altijd iets nieuw te leren. Het leven - zelfs het 'gewoonste' is best spannend!!

Niets tweemaal

Niets gebeurt tweemaal en niets
zal tweemaal gebeuren. Geboren
zonder kundigheden, sterven we
dus als onervaren senioren.

Ook al zijn we nog zo hardleers
op de grote school van ’t leven,
geen winter, geen zomer wordt ons
nog een keertje opgegeven.

Niet één dag keert ooit terug,
twee nachten zijn nooit identiek,
geen kus is als een andere,
elke oogopslag is weer uniek.

Gisteren noemde iemand plots
in mijn bijzijn luid jouw naam
- het leek alsof een rode roos
naar binnen woei door het raam.

Nu we samen zijn vandaag,
haal ik mijn blik van je gezicht.
Een roos? Hoe ziet een roos eruit?
Is dat een bloem? Een steen wellicht?

Onzalig uur, onnodige vrees,
waarom bemoei jij je ermee?
Je bent – je moet voorbijgaan.
Je gaat voorbij – en alles is oké.

Lachend en elkaar omhelzend
verzoenen we ons met elkaar,
ook al zijn we zo verschillend
als twee druppels zuiver water.

[Uit: Roepen naar Yeti (1957), vertaling Gerard Rasch]

Als je eens een uurtje de tijd hebt is Einde en begin een filmportret van haar en de Poolse geschiedenis aan de hand van haar gedichten, een aanrader. Hier te bekijken: [KLIK]
Als afscheid aan een Grote Dame een passend gedicht:

Metafysica
Het was, het is voorbij.
Het was, dus is het voorbij.
In altijd onomkeerbare volgorde,
want zo luidt de regel van dit verloren spel.
Een banale slotsom, het noteren niet waard,
ware er niet het onbetwistbare feit,
een feit tot in eeuwen der eeuwen,
voor de hele kosmos, zoals hij is en zal zijn,
dat iets werkelijk was,
zolang het niet voorbij is,
zelfs
dat je vandaag noedels met kaantjes at.

Wislawa Szymborska, 2009
Nederlandse vertaling © Karol Lesman en De Geus bv, Breda 2009

En of ze er was! Maar nu is haar leven voorbij maar gelukkig dat scripta manent - wat geschreven is, blijft ...

zaterdag 4 februari 2012

Bijna Warmetruiendag ...

Volgende vrijdag (10 februari) is het warmetruiendag. Wat kan je de volgende 6 dagen doen?
- de CV nu wat hoger zetten zodat je het niet koud krijgt als je hem op 10 februari een graadje lager zet (grapje!);
- een trui breien voor jezelf (als je nog moet beginnen: dikke wol gebruiken of dag & nacht doorbreien!!);
- meedoen met de actie Blij dat ik brei van het Leger des Heils en een van de 125 gevraagde truien, handschoenen, sjaals en mutsen breien.
Het makkelijkst is natuurlijk gewoon een trui uit de kast te nemen. En natuurlijk mag je dit weekend ook al een trui aandoen - niet onverstandig met deze kou!
In België ontstond in de voorbije week grote verontwaardiging over honderden asielzoekers die de koude nachten buiten moesten doorbrengen (mensen vergeten even dat ze zelf om strenge wetgeving hebben gevraagd).
Sommige gewone mensen doen er ook iets aan: ik zag op televisie een jonge kerel die naar Brussel Noord was gekomen met een zak warme kleren voor de kleumende 'vreemdelingen'. Die kunnen de truien beter gebruiken dan het klasgenootje van 'broertje':