maandag 28 maart 2011

Dekselse schoonheid

Allereerst: heel veel dank voor alle enthousiaste reacties op mijn vorige bericht. Maar ere wie ere toekomt: eigenlijk moet de meeste lof naar de ontwerpster van de borduurtas gaan - ik was maar de nederige uitvoerster ...
Vandaag over iets helemaal anders. Het is namelijk altijd troostend en geruststellend als je constateert dat je een zeldzame afwijking/fascinatie (kies zelf een van de twee) blijkt te delen met iemand anders. Dat dacht ik toen ik vandaag Patterns in the street van Landanna las. Ik ben namelijk gewend aan mensen met opgetrokken wenkbrauwen als ik in plaats van de Santa Maria del Fiore in Firenze, het Alhambra in Granada of de Golden Gate Bridge in San Francisco foto's van een - je leest het goed - riooldeksel neem. Maar ja, beauty is in the eye (of beter: under the feet) of the beholder ...
Landanna reageerde op mijn opgetogen reactie op haar blog met de vraag nu mijn 'verzameling' te laten zien. Dus kom ik nu maar uit voor mijn vreemde afwijking/fascinatie en toon hier een greep uit mijn Esoterische Collectie:
Firenze - 2010
Firenze
Napels - 2010
Napels
San Francisco - 2009
San Francsico
Lipari 2010
Lipari
Granada
Granada
IMG_1628
Aleppo - Syrie
Mooi toch, gratis en voor niks gietijzeren kunstwerkjes uit vervlogen tijden onder je voeten, zomaar op straat. Ik weet niet of deze fascinatie/afwijking van Landanna eenmalig of chronisch is. Bij mij is die alleszins chronisch. Ik hoop niet dat ik jou heb aangestoken ...
Maar misschien heb jij een ook merkwaardige fascinatie?

vrijdag 25 maart 2011

Een Klaartje! Point de croix-alfabet

IMG_6734 by lheure.bleue
Kijk: eindelijk weer eens een Klaartje, een handwerk dat ik in een mistig verleden begon en dat nu eindelijk volwaardig kan meespelen in de wereld van Afgewerkte Zaken. Ik moest echt in de diepe kelders van blogland graven om te vinden wanneer deze borduurtas eigenlijk klaar had moeten zijn. Jazeker, er was een precieze datum, tijd en locatie bepaald en wel: 20 januari 2007, klokslag 12.00 u, Polman's Huis, Utrecht. Dan begon namelijk de ABC-meeting, het orgelpunt van het ABC-project van Berthi. Ik was toen nog enkel een bloglezer en geen blogschrijver. Het was mijn eerste - en onvergetelijke!!! - lijfelijke ontmoeting met echte blogdames. Een wereld die openging en het begin van mooie blogvriendschappen ...
Ik had voor mijn aabeeceetje gekozen voor een ontwerp van La Pochette à Ouvrage - Marquoir van Un point, c'est tout geborduurd met prachtig verlopende DMC 115. Op 19 januari 's avonds had ik nog tot laat zitten doorwerken aan het laatste onderdeel: het naaldenboekje. Rond middernacht bleek dat ik het verkeerde linnen had gebruikt voor de binnenkant zodat ik het boekje niet in elkaar kon naaien. Haast en spoed zijn zelden goed ...
De ABC-blogdames misten het naaldenboekje uiteraard niet. Na de ABC-meeting was de Schwung uit mijn ABC-inspanningen en verdween het naaldenboekje naar de uithoeken van mijn brein. Tot 8 februari, Hari Kuyo-dag (dit is een zeer goed gedocumenteerd borduurproject!) toen ik om Zuster Naald te eren het naaldenboekje eindelijk afwerkte ...
En - tata - hier het resultaat!
De een beetje geopende borduurtas:
IMG_6737
De helemaal geopende borduurtas:
IMG_6738
Bovenste stuk met schaarkussentje en naaldenboekje en vakjes voor kleine borduurhulpjes.
IMG_6735
Middenstuk - dicht:
IMG_6736
Middenstuk - open, met vak voor borduurpatroon:
IMG_6741
Zijstuk rechts met vakjes voor borduurgarenkaartjes:
IMG_6739
Zijstuk links:
IMG_6740
Onderstuk met een doorzichtig vak voor borduurwerk en borduurring en met ringetjes voor borduurzijde:
IMG_6743
Het blauwe borduurwerk in de tas is ook in een mistig verleden begonnen. Dat moet maar gauw een Klaartje worden, vind je niet? (Zeg ja!)
De geborduurde maartspreuk is actueel: Soleil de mars donne rhumes tenaces: de zon van maart geeft een hardnekkige verkoudheid. Oftwel, pas op voor de maartzon. Je bent gewaarschuwd!

maandag 21 maart 2011

Lente! - Bloemenalfabet


21 maart, lente! 
De Goede Maanden zijn begonnen. We groeien weer naar het licht. 
Om dat te vieren een bloemenalfabet van Matt Walfor
en een gedicht van Vasalis

Voorjaar
Het licht vlaagt over 't land in stooten
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind-gefronste sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.
Twee lamm'ren naast een stijf grauw schaap
staan wit, bedrukt van jeugd in 't gras...
Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht droomen is, maar hevig groeien,
schoon hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.
M. Vasalis
uit: Parken en woestijnen, 1954

Adem de zon, het licht, het verlangen in en geniet hartstochtelijk ...   

zaterdag 19 maart 2011

De draad van het verhaal

Boekenweek! Tijd voor boeken in de schijnwerpers. Met aandacht niet alleen voor de inhoud, maar ook voor de vorm en niet alleen voor Nederlandstalige literatuur maar ook voor Wereldliteratuur. Bijvoorbeeld voor Les Chants de Maldoror, Honderd jaar eenzaamheid, Howards End, Cyrano de Bergerac en Lolita. Hoogtepunten uit de Wereldliteratuur die nu iets extra met elkaar gemeen hebben: de boekenomslagen werden geborduurd door de Franse kunstenaar Olympia Le-Tan en zijn als handtassen te koop. Dus, ben je een beetje boekenliefhebber en heb je zo'n slordige 1000 euro te veel? Koop dan een tas met de oorspronkelijk omslag van Moby Dick tot in het kleinste detail nageborduurd.
Natalie Portman had kennelijk genoeg geld om Lolita te dragen bij de premiere van Black Swan.
Persoonlijk zou ik bereid zijn de Farewell My Lovely-tas voor Khadaffi te kopen als het zou helpen hem meteen te laten vertrekken en zo een bloedbad in Benghazi te vermijden ...

dinsdag 15 maart 2011

Wilde olijven - {bankpapieren 7}

Samen met de lentezon komen vakantieherinneringen binnenwaaien. Gelukkig heb ik in de keuken een bokaal vakantieherinneringen staan ...
Tijdens ons verblijf op ons Geheim Eiland, lopen we op weg naar het strand langs een oude olijvenboom die heel droevig neerkijkt op het tapijt van olijven aan zijn voeten. De eilandbewoners leefden vroeger vooral van visvangst en uitvoer van kappertjes en van wat ze op kleine akkertjes verbouwden. Maar toeristen zijn een veel lucratievere en gemakkelijkere broodwinning. Dus zijn de akkertjes overwoekerd met onkruid, drogen de druiven aan de struiken en rotten olijven, vijgen en cactusvruchten weg op de grond. Als brave burger kruip ik natuurlijk niet over de omheining om de bomen kaal te plukken maar ik raap wel elke dag een handvol olijven van de openbare weg en steek ze als een kwajongen in mijn zak. En zeg nu zelf, is het niet heerlijk om in plaats van het zoveelste kommetje, bekertje of tegeltje een zelfgemaakte souvenir mee naar huis te nemen zodat je in ons koude landje zelf ingemaakte olijven bij de aperitief kunt serveren?
Olijven kan je niet vers eten, ze zijn bitter en steenhard. Het inmaken is heel eenvoudig - je moet wel maanden geduld hebben, en dat is misschien minder gemakkelijk ...
Ingemaakte olijven
Nodig
  • Olijven
  • Water
  • Zout
  • Kruiden
  • Afsluitbare bokaal
  • Tijd
Bereiding
1 Was de olijven en doe ze in een bokaal met water. Laat ze tussen de 5 dagen en twee weken in deze bokaal en verwissel het water elke dag;
2 Kerf na deze 5 dagen (2 weken) de olijven een beetje in zodat ze makkelijker zout water opnemen; 
3 Maak pekelwater ('salamoia') door 100 gram zeezout kokend op te lossen in 1 liter water. Heb je geen weegschaal bij de hand? Doe dan de aardappeltruc: als een aardappel (of ei!) in het pekelwater komt bovendrijven, heb je het juiste zoutgehalte.
4 Doe de olijven in een schone, goed afsluitbare bokaal en voeg er pekelwater bij totdat ze goed onderstaan. Je kunt ook verse kruiden als tijm, laurier (ik gebruikte wilde venkel) en rode pepertjes toevoegen.
5 Laat de bokaal 3 maanden staan. Proef de olijven, ze zijn eetbaar zodra de bittere smaak eraf is. Als ze nog bitter zijn, herhaal je het proces, eventueel met minder zout pekelwater.
De ingemaakte olijven zijn lekker in allerlei gerechten, bijvoorbeeld in een pastaschotel of een tortilla:
Of gewoon bij de aperitief:
De cocktailprikkers versierde ik met papieren kralen die ik van de binnenkant van bankenveloppen (security paper) maakte. Hier [KLIK] liet ik zien hoe je die kralen maakt. En om ze te gebruiken heb je geen wilde olijven nodig- gewoon uit een potje kan ook ...
Een lekkere prosecco erbij en Buon appetito!

vrijdag 11 maart 2011

Senbazuru

Foto: Orizuru o tsukuru shōjo - Kinderen die een kraanvogel vouwen - Isoda, Koryūsai - 1772/3
Volgens een oude Japanse legende komt je wens uit als je duizend kraanvogels vouwt.  Een Senbazuru, een koord met duizend origami kraanvogels, in je huis zou geluk brengen. Senbazuru’s worden dan ook vaak als huwelijksgeschenk gegeven of bij de geboorte van een baby. In Japan vouwen ze duizend kraanvogels als iemand steun nodig heeft bij ziekte of ander ongeluk - daarbij hun positieve denkkracht sturend naar wie het nodig heeft.
De beelden van de tsunami in Japan laten zien dat er heel veel steun nodig zal zijn voor alle gewonden en voor alle mensen die hun dierbaren hebben verloren. Aan hen denkend heb ik vanavond kraanvogels gevouwen. Geen duizend maar zeven - in onze contreien een bijzonder getal. In mijn gedachten vliegen ze weg, over de oceaan, beladen met hoop en troost ...
IMG_6713

dinsdag 8 maart 2011

No tengo patria - Con mi corazon te canto


8 maart, vrouwendag. Eigenlijk heb ik daar niet zoveel mee. Ik hou niet zo van onderscheiden tussen mensen, tussen mannen en vrouwen, tussen bayboomers en jongeren, tussen autochtonen en allochtonen, tussen villawijk- en vinexwijkbewoners, tussen mbo-ers en vwo-ers, tussen 'elite' en 'volk', tussen stamppot- en sushi-eters, tussen wij en jullie ...
Maar komaan, vandaag op vrouwendag even aandacht voor al die vrouwen op de vlucht - onderweg naar (n)ergens. Zij zijn extra kwetsbaar en hebben meestal nog de zorg voor hun kinderen. Hun reis is geen uitdagend backpackavontuur. Vandaag denk ik aan hen, jij ook?

Naci en Alamo (gezongen door Remedios Silva Pisa, uit Vengo van Toni Gatlif)
No tengo lugar
Y no tengo paisaje
Yo menos tengo patria

Con mis dedos hago el fuego
Con mi corazon te canto
Las cuerdas de mi corazon lloran

Naci en al amor
Naci en al amor
No tengo lugar
Y no tengo paisaje
Yo menos tengo patria

Ay cuando canta(n), con tus dolores nuestras mujeres te hechizan

Vertaling (vond ik hier)
I came from nowhere
I have no landscapes
I have no homeland

With my fingers, I can start a fire
With my heart, I sing to you
And my heartstrings throb

I was born of love
I was born of love
I have no place
I have no landscapes
I have no homeland

When they sing, with your sorrow (pain), our women enchant you (put a spell on you)

zondag 6 maart 2011

O jee! O ja! Oya!

O jee - ik ben multiculti bezig. Mag dat nog wel in dit land? Er is al een ban op Turks macrameën, Marokkaans hinkelen, Anatolisch korfballen en Arabisch vingerverven. Maar o ja, misschien kan Anatolisch haken nog net. Alhoewel, ik werkte met Fil au Chinois en volgde de instructies van de Japanse Midori Nishida in het heerlijke boekje Bordures de perles au crochet et à l'aiguille dat ik in Parijs kocht. Blader je even mee?

Zo ben ik eindelijk de fascinerende wereld van de Oya - ik was er al langer nieuwsgierig naar - binnengetreden. Mijn eerste bandje haakte ik met dun katoen.
Maar het kon nog dunner: voor mijn volgende Oya gebruikte ik mijn allerdunste haaknaald en het uiterst fijne Fil dentelle van Fil au Chinois - zo'n mooi garen, zeker dit klosje met verspringende kleuren.
Oya, handgemaakte kant, kan met verschillende technieken gemaakt worden: haakwerk, guimpe, naaldwerk of frivolité - al dan niet met kralen. In Turkije (Anatolië) wordt Oya voor allerlei textiel gebruikt maar vooral voor het versieren van de hoofddoek van vrouwen.
Ik schreef hier al over de geheime taal van de Surinaamse angisa's (hoofddoeken). De Oyaranden aan de hoofdoeken van Anatolische vrouwen blijken ook een bijzondere taal te spreken. Jonge meisjes, bruiden, jonge vrouwen toonden (tonen?) hun hoopvolle of hopeloze liefdesgevoelens, verwachtingen, geluk of ongeluk, wrok, onverenigbaarheid met hun man door de keuze van de Oya die ze droegen. Oyabloemen kunnen de leeftijd aangeven: kleine wilde voor oma’s; rozen, anjers, jasmijn, hyacinten, viooltjes, narcissen, chrysanten en fuchsia voor maagden, bruiden en jonge vrouwen. De vorm en kleur van de Oya vertelt iets over de draagster. Verliefde meisjes droegen paarse hyacinten, verloofde meisjes (die van hun toekomstige hielden) roze hyacinten en amandelbloesems en bruiden een Oya met pruimenbloesem. Maar een jonge bruid die tegen haar wil moest trouwen koos voor een 'peper Spice' Oya, als om te zeggen 'mijn huwelijk was ongelukkig vanaf het begin'. Maar als ze een rode peper Oya rond haar hoofd bond, was dit een teken dat de relatie met haar man zo pittig was als rode hete peper.
Ook de aanstaande schoonmoeder moest oppassen: ze kon opgelucht zijn als ze van haar schoondochter een doek kreeg met een 'weide en gras' Oya want dat wilde zeggen dat hun betrekkingen hartelijk waren. Maar een 'grafsteen' Oya betekende 'de kilte tussen ons zal blijven bestaan tot de dood'. Dan weet je het wel.
Meer weten? Hier haalde ik mijn kennis vandaan: [KLIK]. Mijn belangstelling is zeker gewekt! Mijn honger naar meer informatie over de Oya is groot.
En laat het duidelijk zijn: een hoofddoek is meer dan een kopvod! Kan je je het Meisje met de parel van Vermeer voorstellen zonder hoofddoek?
De sjaaltjes van Koningin Elisabeth zouden wat mij betreft best met een Oya versierd mogen worden. Maar met welke boodschap? Heb jij een idee?



dinsdag 1 maart 2011

Fluit er een merel, dan voel ik geluk

1. DSCN1677, 2. PerlaAnne, 3. Courage , 4. Red-winged Blackbird Postcard for WTA
Zouden merels ook een kalender hebben? Vandaag, op 1 maart - de eerste dag na die vreselijke maand februari - hoorde ik voor het eerst weer een merel.

Roeping
Fluit er een merel, dan voel ik geluk.
Fluit er een merel ten hemel schreiend mooi
in China terwijl ik niet in China ben;

heeft naar verluidt men hier ter stede merels
ook gehoord in het blauwe schemeruur
van 3 Februarij 1603; zal, naar verwacht mag

over zes weken, in mijn tuin hun lied weer
klinken; stel dat ik al op weg zal zijn
gegaan, naar China, of het onbekende

voorbij de grens van mijn bestaan - hoe nu hier
leven zonder geluk? Op eigen kracht te horen
wat de merel zo vaak zong, het moet

volstaan. De oren toegestopt, in stilte,
denk ik dag in dag uit mij in dat ik
die ene ben en steeds een ander,

die urenlang of even maar en waar ook maar
door eeuwen heen geluk heeft en de merel hoort.
Dan vangt in mij misschien het zingen aan.

Anneke Brassinga (1948)
Uit: Verschiet (2001)
Uitgever: De Bezige Bij, Amsterdam

En luister naar een ontroerend jonge Paul McCartney die Blackbird zingt:

Ik hoop dat ook jij geniet van het blije gevoel dat het weer de goede kant op gaat met de seizoenen!