zaterdag 28 juni 2008

C'était en juin, dans le jardin

Terwijl rijen en rijen auto's naar het Zuiden snellen is het heerlijk om rustig in je eigen de tuin te zitten. Bijvoorbeeld met een handwerk zoals de vrouwen op het schilderij De Boomgaard van Théo Van Rysselberghe. En in het hoofd het gedicht waarin Emile Verhaeren (1855-1916) juni jubelend bezingt.
Om een impressie te geven, heb ik een snelle poging gewaagd de tekst te vertalen. Eerst de Franse - prachtige - versie.

C'était en juin, dans le jardin

C'était en juin, dans le jardin,
C'était notre heure et notre jour;
Et nos yeux regardaient, avec un tel amour,
Les choses,
Qu'il nous semblait que doucement s'ouvraient
Et nous voyaient et nous aimaient
Les roses.

Le ciel était pur qu'il ne le fut jamais :
Les insectes et les oiseaux
Volaient dans l'or et dans la joie
D'un air frêle comme la soie ;
Et nos baisers étalent si beaux
Qu'ils exaltaient et la lumière et les oiseaux.

On eût dit un bonheur qui tout à coup s'azure
Et veut le ciel entier pour resplendir ;
Toute la vie entrait, par de douces brisures,
Dans notre être pour le grandir.

Et ce n'étaient que cris invocatoires,
Et fous élans et prières et vœux,
Et le besoin, soudain, de recréer des dieux,
Afin de croire.

Emile Verhaeren

Het was in juni in de tuin

Het was in juni in de tuin
Het was ons uur en onze dag
En onze ogen keken met zoveel liefde
Naar de dingen
Dat het leek alsof de rozen
Zich zacht openden, ons bekeken
En beminden.

De hemel was zuiverder dan ooit
De insecten en de vogels
Vlogen door het goud en de vreugde
Van een lucht die frêle was als zijde
En de schoonheid van onze kussen
Verrukte het licht en de vogels.

Noem het een geluk dat plots azuur werd
En de hele hemel nodig had om te stralen
Het hele leven kroop door zachte spleten
In ons wezen om het te doen groeien

En het waren maar aanroepingen
Zotte vervoering, beden en wensen
En het plotse verlangen goden te herscheppen
Om te kunnen geloven

vrijdag 27 juni 2008

Kalender: Juni


Juni is alweer bijna voorbij. De echte zomermaanden staan voor de deur. Een mooi juni, doet een mooie zomer verwachten. Maar Bé Courtadet geeft op haar Calendrier du Temps qu'il fait, (haar SAL 2006) ook een waarschuwing: in juni kan het nog behoorlijk waaien. Dus niet de deur uit zonder jas of trui ...
De Fransen hebben zowat voor elke dag een weerspreuk [klik]. Voor agrarische gemeenschappen is juni natuurlijk een beslissende maand: voldoende, teveel of te weinig regen of zon maken het verschil tussen overvloed en schaarste. Als het morgen - 28 juni - regent, zal de druivenoogst maar de helft opbrengen. Maar als het koren nu mooi op het veld staat, kan de boer veel moois verwachten. Sowieso moet hij in deze periode hard werken.
À la Saint-Fabien, bon foin jaunit bien.
Au jour de Saint-Germain, travail tôt ou tard.
Pluie de Saint-Irénée, réduit la vigne de moitié.
Wij kennen natuurlijk ook weerspreuken maar op een paar uitzonderingen na zijn ze niet aan zo'n precieze datum gekoppeld. Dus wel:
Het weer van St. Jan(24), houdt dertig dagen aan.

Met St. Jan de wind uit het noorden, het goede weer is geboren.

Als op St. Pieter (29) het haantje kraait, komt het regenweer ons toegewaaid.

Nu even controleren of deze wijsheden kloppen ...

zondag 22 juni 2008

Ark van Noah (4): Kangoeroes / Kangaroos


Vandaag het vierde tafereeltje van Lynette Anderson's Noah's Ark Free Stichery BOM afgewerkt. Lynette, die in Australië woont, bedacht terecht dat Noah ook de kangoeroes gered heeft van de zondvloed. De eerste vraag die je je stelt is natuurlijk: 'hoe reisden die kangoeroes helemaal uit het Verre Australië naar de Ark?'. Op Internet vind je alle antwoorden op alle vragen. Of de antwoorden juist zijn, is iets anders. Zo willen ook creationistisch opgevoede kindertjes van hun ouders weten hoe pinguïns en kangoeroes in de Ark terecht kwamen. Hier staat waarom de kangoeroes niet helemaal vanuit Australië moesten hoppen. Tja, wel een heel 'creatieve' uitleg!
Toch stel ik mij bij het zien van kangoeroes meestal geen theologische vragen. Zoals waarschijnlijk veel mensen in Nederland, begin ik dan - meer down to earth - spontaan het liedje Kangoeroe eiland te neuriën. Ik kende eigenlijk alleen het refrein:
Op een kangoeroe eiland, waar je kangoeroes vindt
Zoekt een kangoeroemoeder naar d'r kangoeroekind

De volledige tekst van het lied staat hier.
In dit filmpje op You Tube legt Jan Rietman uit waarom Kangoeroe Eiland van het Cocktail Trio zo'n meezinger is:

Maar hoe krijg ik de melodie nu weer UIT mijn hoofd?

Today I finished the fourth scene of Lynette Anderson's Noah's Ark Free Stichery BOM. Lynette, who lives in Australia, rightly points out that Noah must also have rescued the kangaroos from the deluge. The first question you ask yourself then is: "how did the kangaroos travel all the way from Australia to the Ark?". On the Internet you can find all the answers to all your questions. Whether the answers are correct, is something else. Children raised with creationist ideas must also ask their parents how penguins and kangaroos ended up in the Ark. Here you find - I'm afraid a bit to 'creatively' - explained why the kangaroos did not have to hop al the way from Australia ...
However, when seeing kangaroos I normally don’t pose myself theological questions. As probably many people in the Netherlands, I start - more down to earth – spontaneously humming the song Kangaroo Island. I only knew the chorus:
On a kangaroo island, where the kangaroos live,
A kangaroo mother was looking for her kangaroo child

I found the lyrics of the song here.
In a movie on You Tube the pianist Jan Rietman explains what makes Kangaroo Island of the Cocktail Trio a sing-along song.
But how can I get the melody OUT of my head?

zaterdag 21 juni 2008

Zomer!

Het is zomer! Volgens Welingelichte Kringen begon de zomer gisteren om 23 u 59. De voorbije nacht was de kortste van 2008 - en deze dagen dus de langste van het jaar.
Wat zou het heerlijk zijn om tijdens de lange zomerdagen wat vaker lui liggend in het gras naar de lucht te staren en naar het zeilen van de wolken. Misschien moet ik mij lid maken van de Cloud Appreciation Society ... In het manifesto van deze Society staat dat de wolken het gemoed van de atmosfeer uitdrukken en de poëzie zijn van de natuur. Hun schoonheid is voor de dromers en er naar kijken een weldaad voor de ziel.
Maar soms - zoals in het gedicht De Wolken - van Martinus Nijhoff stemmen ze ook weemoedig ...
cloud cloud cloud cloud cloud cloud cloud cloud

De Wolken


Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag

En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder -
De wond'ren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.

Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide -
Martinus Nijhoff

vrijdag 20 juni 2008

SM op het Lange Voorhout?


Een paar weken geleden wandelde ik in gedachten verzonken van de Haagse Dennenweg naar het Lange Voorhout. Tot mijn verbijstering zag ik plots een bronzigbruine vrouw in de touwen zweven tussen de zondoorvlekte lindebomen. SM op het statige Lange Voorhout? Toen ik naderbij kwam, landde de onfortuinlijke, naakte dame op de harde grond. Zij bleek helemaal uit Amerika te zijn gekomen voor de zomertentoonstelling Den Haag Sculptuur. Nu, zoveel weken later, laat ze zich - nog steeds bloot & bronzig - ongegeneerd bewonderen door touristen en toevallige passanten. De Reclining Nude van Kiki Smith ligt ontspannen te dromen op een groen heuveltje. Vrij & vrank als ze daar ligt, illustreert ze ten volle het thema 'Vrijheid' (Freedom) van de tentoonstelling.
Freedom is not something that anybody can be given.
Freedom is something people take,
and people are as free as they want to be.
(James Baldwin)

dinsdag 17 juni 2008

Cold Turkey


Ik ben een Internetjunk. Over de dag verspreid heb ik regelmatig digitale shots nodig. Mijn nieuwe dealer heeft mij nu echter brutaal en onvoorbereid de toegang tot mijn dope ontnomen. Kennelijk heeft Ziggo - zo heet mijn nieuwe dealer - besloten om mij via de cold turkey-methode te laten afkicken. Sinds zaterdag ben ik zonder waarschuwing afgesneden van Internet en e-mail. Ik lijd aan hevige ontwenningsverschijnselen. Onrustig en geestelijk afhankelijk stort ik mij buitenshuis op elke computer die mijn pad kruist. Besta ik eigenlijk nog wel buiten Internet???

zondag 15 juni 2008

Juni: klaprozen


In bermen, tussen het koren EN in mijn tuin, bloeien de klaprozen. Ondanks de regen is het toch juni!
De klaproos heeft twee gezichten. Er is het zomerjuffertje dat met haar scharlakenrode jurkje verleidelijk danst in de zomerzon. Zoals in het schilderij Les Coquelicots à Argenteuil van Monet. Of in het gedicht Klaprozen van Fakir Baykurt, te lezen op een muur in Leiden.
Boven de onmogelijkste aarde
heffen zij het hoofd,
door het daglicht gewekt,
en wiegen zich met vreugde
in de opkomende wind.
lees verder [klik]
Maar de bloem heeft ook een donkere kant. Vroeger dacht men dat de klaproos groeide op de plaats waar iemand vermoord was en dat het bloed de bloembladen rood kleurde. Daarom zouden er zoveel klaprozen bloeien op slagvelden. De echte reden hiervoor is echter dat de zaden van klaprozen pas kiemen als ze aan licht worden blootgesteld – bijvoorbeeld op omgewoelde slagvelden. In mijn blog van 11 november schreef ik al over de poppies als symbool van gesneuvelde soldaten. In deze blog staat ook het prachtige gedicht In flanders fields.

I
n Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row (...)


Op de schilderijen in Anselm Kiefer's tentoonstelling Aperiatur Terra zie je duistere, opengereten landschappen. Het enige dat oplicht zijn klaprozen. Hoewel dof, zijn ze toch een teken van hoop en vernieuwing. 'Aperiatur Terra', verwijst naar Aperiatur terra et germinet salvatorem, et iustitia oriatur simul (Jesaja, 45:8: ‘laat de aarde zich openen. Laat hemel en aarde redding voortbrengen en ook het recht doen ontspruiten.’).

Maar als ik de klaproos gracieus zie dansen in de wind, denk ik toch vooral aan zomer, aan lome dagen en de zang van merels. Misschien omdat ik nooit een oorlog van nabij heb gekend?
[Het patroon van de gebreide klaproos vond ik in Knitted Embellishments.]

donderdag 12 juni 2008

Steengoed alfabet

In een klein Parijs bistrootje raakte ik een paar jaren geleden aan de praat met de Franse broer en zus aan het tafeltje naast mij. De zus bleek in Canada te wonen. Ik vroeg haar wat ze het meeste miste en meenam uit Frankrijk als ze weer naar huis vloog. Ze keek mij stralend aan en zei: 'rotsen uit mijn geboortedorp in de omgeving van Grenoble. Ik neem altijd kilo's stenen mee ...'. Ik begreep haar wel, in mijn jaszak zit altijd wel een mooi of opmerkelijk steentje dat ik ergens opgeraapt heb. In mijn huis liggen stenen uit alle windstreken. Kiezelstenen, lavastenen, puimsteen, obsidiaan. Maar ik heb geen alfabetstenen. Daar is veel geduld voor nodig. Het kostte Clotilde Olyff, een Belgische grafisch vormgever, veertien jaar om aan de oevers van rivieren en zeeën de stenen van haar alphabet galet moyen te vinden. Vanaf nu ga ik ook beter opletten ...

dinsdag 10 juni 2008

Milieu of gemak ....


Het is een Swifferdoekje!!!
Een groots moment in mijn leven was de dag dat de Swiffer in mijn huis kwam. Wat een uitvinding! Zelfs een dametje op stilettohakjes en in Armanipakje kan net voor haar gasten arriveren voor het sushidineetje elegant op jacht gaan naar stof & haren. Hoe viezer het doekje hoe groter de vreugde. En niets uitkloppen waarbij de helft weer naar binnen en in je gezicht vliegt. Nee, met het wegwerpen van je doekje ben je voor eeuwig verlost van de verzamelde viezigheid. Maar - er is altijd een maar - de wegwerpdoekjes zijn duur en slecht voor het milieu. Ik dacht dat ik hier de oplossing had gevonden en begon welgemoed te haken. Mijn ecologische swifferdoekje heb ik meteen succesvol uitgeprobeerd op zolder. Maar dan? Geen ritueel, bevrijdend weggooien, maar een wrede confrontatie met het geoogste stof. Ik heb het gore doekje uitgeklopt en in de wasmachine gegooid. En morgen koop ik een nieuw doosje wegwerpdoekjes ...

zondag 8 juni 2008

he? wat is dit?

Wat is dit nu weer????

vrijdag 6 juni 2008

Zesde zintuig


Ik ben geen waarzegster. Maar mijn zesde zintuig is verwarrend vaak actief. Als weer eens iets gebeurt dat ik voorvoeld heb, sus ik mijzelf door het op kansberekening te gooien. Vandaag weer zoiets. 's Ochtends tijdens het haken ergerde ik mij aan de weerspannige bol die dacht een eigen leven te moeten lijden en steeds weer over de vloer rolde. 'Ik moet nu echt toch eens zo'n bolhouder zien te vinden', dacht ik. Een paar uur later fietste ik naar de stad op cadeautjesjacht - de helft van mijn familieleden en vrienden is in juni jarig. In de eerste winkel die ik binnenstapte viel mijn oog - jawel - op een bolhouder (of hoe heet zo'n ding?). Ik vertelde de mevrouw van de winkel over mijn gedachten van die ochtend. Ze schrok en zei: 'wat gek, die bolhouder staat net een half uur in de winkel.' Ook een kwestie van kansberekening?

woensdag 4 juni 2008

Kleurenpuzzel

Mijn grannies zijn af. Maar dat is nog maar het halve werk. Nu nog alles aan elkaar haken en alle draadjes instoppen. Ik wil alles verbinden met rood garen en nog een extra rij haken tussen de blokken. Maar eerst even uitvinden hoe ik dat het beste kan doen.
Het is ook een heel gepuzzel om de volgorde te bepalen. En elke keer als ik denk 'nu heb ik het' maar mijn rug omdraai, haalt een of andere vrolijkerd de hele boel weer door elkaar ...
Er is duidelijk nog een lange weg te gaan ...

zondag 1 juni 2008

Magisch Marrakech

Terug uit Marrakech. Magisch Marrakech. Met de okerkleurige medina en de trotse Koutoubia moskee, met het Djemaa El Fna-plein en de wirwar van souks, met de dampende tajines en de zoete muntthee. Met de slangenbezweerders, theeschenkers, waarzeggers en dansers.

Met de kleurige piramides van rozebottels, koriander, kaneel, en munt, met de tapijthandelaren en ambachtslieden, met de kreupelen, blinden en bedelaars ...
Ik was er voor werk maar in gestolen uren dwaalde ik rond in deze stad van duizend-en-een-nacht. Overdonderd door de explosie van kleuren en geuren. Verwonderd over de soepele overgang van Middeleeuwen naar Eenentwintigste eeuw, van ezelskarren naar Internetcafés, van vrouwen met zwarte nikabs naar meisjes met fleurige topjes, van de fluit van slangenbezweerders naar het geknetter van scooters ...
In een piepklein atelier is een houtbewerker in de weer, in een ander wordt een fez geborduurd of koper in vorm geklopt. Drie mannen twijnen samen prachtig garen, een staat buiten en houdt de garens uiteen, een zit binnen en windt het garen op, een derde staat tussen hen in en leidt de draden ... En in weer een andere werkplaats worden van katoen, chenille en agave de mooiste sjaals geweven in de schitterende kleuren van Marrakech ...