Zeven in bed

In de krantenzaak viel mijn oog op de voorpagina van het AD van vandaag. Op een foto zag je dakloze slapende kinderen in een tempel in Rangoon, Birma. Ze lagen in elkaar gekruld om dicht bij elkaar toch een beetje warmte te vinden. De foto deed mij denken aan Seven in a bed van Louise Bourgeois. Ik zag dit kunstwerk van haar onlangs in een tijdschrift. En zoals altijd als ik iets van haar zie, was ik getroffen door haar werk. Haar bronzen sculpturen zoals Mamman, de grote spin, kende ik al maar ik wist niet dat ze ook met textiel werkt.
Louise Bourgeois was bijna 90 toen ze Seven in bed (2001) maakte. Het werk dat fascineert maar tegelijkertijd een ongemakkelijk gevoel geeft, verwijst naar haar jeugd. Er waren de twee neefjes die na de dood van hun vader bij Louise's familie kwamen wonen. Dit gaf haar al het beklemmend gevoel te moeten leven als haringen in een ton. Maar bepalender was de relatie die haar vader begon met haar inwondende gouvernante. Een relatie die door Louise's moeder werd gedoogd. `She was introduced into the family as a teacher but she slept with my Father and she stayed for ten years.'
Het werken met textiel verwijst naar het tapijtrestauratieatelier van de vader van Louise Bourgeois. Ze zegt zelf:

'When I was growing up, all the women in my house were using needles. I have always had a fascination with the needle, the magic power of the needle. The needle is used to repair the damage. It's a claim to forgiveness.'

Het is nu maar de vraag of de Birmeese kinderen ooit in staat zullen zijn hun traumatische ervaringen om te zetten in kunst ...